LASIK

Ooit was ik op een concert van de Nederlandse punkgroep De Heideroosjes. Zoals je wellicht kunt vermoeden, speelt de actie zich tijdens dit soort van concerten niet enkel op het podium af, maar ook in het publiek, waar menigeen zich laat verleiden tot stagediven of crowdsurfen. Bij stagediven duikt men vanaf het podium in het publiek, bij crowdsurfen laat men zich drijven op een zee van omhooggestoken handen. Hoewel het eerste spectaculairder oogt, is vooral het tweede niet zonder gevaar: stagedivers zie je op je afkomen, waardoor je je kunt voorbereiden. Crowdsurfers worden meestal van achteren naar voren gedragen, en je hebt niet altijd meteen door dat er langs achteren eentje op je af komt.

Op een onbewaakt moment viel er zo'n crowdsurfer van een kilo of 80 in mijn nek: een allesbehalve aangename ervaring, dat kan ik je verzekeren, waarbij mijn bril afviel. Het eerste waaraan ik dacht was niet of ik ergens gekwetst was, maar waar mijn bril was en of die nog heel was. Gelukkig was dit het geval, maar het scheelde niet veel. Op dat moment was mijn bril belangrijker dan mijn pijnlijke nek of wat dan ook. Zonder bril uit die massa komen en thuis geraken: ik had er geen idee van hoe ik dat zou klaargespeeld hebben. De wereld was voor mij immers een wazig geheel van kleurvlekken als ik mijn bril niet meer zou kunnen opzetten. Raak zo maar eens thuis...

Dit is één van de aanleidingen geweest om te denken aan een oogcorrectie via laserchirurgie. Uiteraard heb je als brildrager heel wat momenten waarop het lastig is dat er zo’n ding op je neus staat: bij regenweer heb je geen ruitenwissers, in de winter dampen je glazen steevast aan als je ergens binnenkomt en als je gaat zwemmen moet je kiezen tussen geen steek zien of je bril, toch met enig risico, te laten opstaan. Maar veel belangrijker dan al die kleine ongemakken was voor mij de afhankelijkheid van een bril: om te functioneren was ik afhankelijk van een ding dat toch nogal gemakkelijk kan stukgaan. Dit is in elk geval niet echt bevorderlijk voor de gemoedsrust als je ergens naartoe gaat en je hebt geen reservebril in handbereik.

Contactlenzen heb ik weleens een weekje uitgeprobeerd, maar dat vond ik niet echt een oplossing. Om te beginnen vervang je de afhankelijkheid van het ene door de afhankelijkheid van het andere. Verder is het toch een heel gedoe om zulke dingen in te brengen, om nog niet te spreken over de producten die erbij horen of het risico om ze kwijt te spelen. Ik ben blij dat ik het eens geprobeerd heb, want nu weet ik wat het is, maar een oplossing voor de rest van mijn leven was het niet.

Ik polste dus bij een bezoek aan de oogarts eens naar de mogelijkheden van een oogoperatie, waarna hij mij doorverwees naar een collega die dit soort operaties uitvoert. Daar kreeg ik een uitgebreide toelichting over LASIK (Laser Assisted in Situ Keratomileusis). Aanvankelijk was het vooral de kostprijs waardoor ik twijfelde, want bij de mutualiteit of een hospitalisatieverzekering kun je niet aankloppen voor een tussenkomst. Anderzijds is dit een soort van investering op lange termijn: een bril is ook niet goedkoop, dus als je regelmatig een nieuwe bril of nieuwe glazen moet hebben, is dat ook een aanslag op je budget.

Wat mij opviel bij de reacties van mensen, is dat velen afgeschrikt worden door de idee dat er aan je ogen geprutst wordt. Bovendien ben je klaar wakker, dus je maakt dit bewust mee. Voor mij is dit nooit een tegenargument geweest. Als je tandpijn hebt, ga je ook naar de tandarts, al weet je dat die je met een boor te lijf zal gaan. En, terecht of onterecht, ik ga ervan uit dat mensen die zulke operaties uitvoeren weten waarmee ze bezig zijn.

Na nog een aantal voorafgaande onderzoeken werd in september de operatie uitgevoerd, nu zowat 2,5 maand geleden. In zo'n centrum valt om te beginnen op dat je niet alleen bent. Als je buitenkomt uit de operatiezaal zitten de 2 volgende patiënten al te wachten. Maar de wetenschap dat het toch blijkbaar een “routineoperatie” betreft, heeft natuurlijk ook wel iets geruststellends.

De operatie gebeurt onder plaatselijke verdoving via druppels in de ogen, en ik kan echt zeggen dat de hele operatie pijnloos verlopen is. Tijdens de operatie maakte ik mij vooral zorgen dat ik mijn ogen niet genoeg kon stilhouden; 10 minuten roerloos naar een lichtje blijven kijken is niet zo eenvoudig als het lijkt. Maar dan vergeet je natuurlijk dat hierbij hoogtechnologisch materiaal gebruikt wordt. Je oog wordt continu in de gaten gehouden door een drietal kleine cameraatjes, die elke beweging volgen en de laser bijsturen. Je moet je oog zo stil mogelijk proberen te houden, maar er is dus wel een “marge”...

10 minuten per oog, en vooraf 10 minuten om de ogen te verdoven en alles in gereedheid te brengen: zo'n operatie duurt in totaal een half uur. Nadien kun je gewoon zien, zonder bril! Je hoeft geen dagen met lapjes voor je ogen rond te lopen op de tast of zo, het resultaat is er onmiddellijk. Buiten de operatiezaal kreeg ik oogdruppels... en een DVD. Ja echt: een DVD! Zo'n operatie wordt gewoon gefilmd, en nadien kun je dan rustig je eigen oogoperatie nog eens bekijken...

De rest van de dag had ik geïrriteerde ogen. Ik deed ze regelmatig dicht, dat was comfortabeler. Maar echt pijn deden ze niet. En de volgende dag, echt waar, voelde ik er niks meer van. Wel moest ik in 't begin uitkijken om niet in mijn ogen te wrijven. Tijdens zo'n operatie wordt er een flapje van het hoornvlies losgesneden, dat nadien mooi teruggelegd wordt, maar met het wrijven zou dit terug kunnen loskomen. Om deze reden moest ik de eerste week 's nachts mijn ogen afdekken met een soort van doorzichtige schelpen, wat mij deed lijken op een kruising tussen een motorrijder en een alien uit The X-Files.

De oogarts had voorspeld dat ik in 't begin moeite zou hebben om dichtbij te zien, en dat klopt ook. Als je bijziend bent, hebben je ogen immers nooit “moeite” moeten doen om dichtbij te zien. Na de operatie moeten je ogen zich aanpassen om dichtbij te zien. Nog altijd duurt het even voor ik kleine lettertjes kan lezen, maar het verbetert. En, eerlijk waar: ik vind het een klein nadeel ten opzichte van een spectaculair resultaat.

Want dat is het werkelijk: een spectaculair resultaat. Op een half uur tijd werd de afwijking van mijn ogen (-7,25 aan de ene en -8,25 aan de andere kant) teruggebracht tot ongeveer 0! Na 25 jaar een bril gedragen te hebben, heb ik nu geen bril meer nodig.

Iedereen in mijn omgeving kende mij met een bril, dus uiteraard krijg ik heel veel reacties. Ik heb zelfs meegemaakt dat mensen mij niet meer herkennen! Maar ik merk ook dat er heel veel interesse is. Ga maar eens na hoeveel mensen je kent die werkelijk zonder bril of contactlenzen door het leven gaan: niet zoveel, dat kan ik je verzekeren. Meerdere mensen hebben mij al concrete informatie gevraagd, omdat ze deze operatie ook overwegen. Een waarschuwing is dan op z'n plaats, want de operatie is niet bij iedereen mogelijk: de grootte van de afwijking en de dikte van het hoornvlies bepalen grotendeels of een operatie mogelijk is. Bovendien kunnen sommige problemen simpelweg niet op deze manier verholpen worden. Al deze reacties en vragen zijn in elk geval mede de aanleiding geweest om hieraan eens een blogje te wijden.

Het enige wat nu nog moet gebeuren, is het afleren van tics en automatismen. Want die ontwikkel je gedurende 25 jaar: af en toe je bril rechtzetten op je neus, je bril afzetten om te gaan slapen en terug opzetten bij het opstaan,... Inderdaad: 's avonds gaan mijn handen nog altijd naar mijn hoofd om mijn bril af te zetten. Maar laat dit dan de grappige kant van de zaak zijn.


PS: Mijn aanvankelijke bedoeling om niet te veel privézaken de wereld in te sturen, wordt met deze bijdrage uiteraard al op de helling geplaatst. Maar intussen heb ik begrepen dat je altijd iets over jezelf prijsgeeft, wat je ook schrijft. Het zij zo. Tot de volgende keer!