tag:blogger.com,1999:blog-86191956470294958252023-06-20T21:04:44.313-07:00Roel blogtRoelhttp://www.blogger.com/profile/01949630957569593261noreply@blogger.comBlogger18125tag:blogger.com,1999:blog-8619195647029495825.post-45568650193601122982009-08-16T05:59:00.000-07:002009-08-16T06:01:20.040-07:00Marktrock Leuven, editie 2009<script type="text/javascript"><br />var gaJsHost = (("https:" == document.location.protocol) ? "https://ssl." : "http://www.");<br />document.write(unescape("%3Cscript src='" + gaJsHost + "google-analytics.com/ga.js' type='text/javascript'%3E%3C/script%3E"));<br /></script><style type="text/css"> <!-- @page { margin: 2cm } P { margin-bottom: 0.21cm } A:link { so-language: zxx } --> </style> <p style="margin-bottom: 0cm;">Er zijn enkele jaarlijks terugkerende evenementen waar ik graag bij ben. <a href="http://nl.netlog.com/marktrock">Marktrock Leuven</a> is er zo eentje. Sinds meer dan 20 jaar heb ik amper een editie gemist. Alleen toen het hoofdpodium op het Ladeuzeplein stond en er twee aparte, betalende podia waren, hebben ze mij daar niet gezien. Maar verder heb ik sinds de jaren 80 het stadsfestival zien evolueren van gratis naar betalend naar opnieuw gratis en van gezellig druk naar uit zijn voegen barstend naar opnieuw meer bescheiden proporties. De laatste jaren zat het festival in een identiteitscrisis en elk jaar zag het er helemaal anders uit. Om de eigenheid van het festival te herontdekken besliste de organisatie terug te keren naar de begindagen: volledig gratis en een affiche met alleen maar Belgische artiesten.</p> <p style="margin-bottom: 0cm;">Nu moet je die terugkeer naar de begindagen wel met een korrel zout nemen. De plaats van de ter ziele gegane vzw werd ingenomen door een professionele, commerciële organisatie. Verder gaat het al lang niet meer alleen om de liveconcerten: op twee van de vier podia zorgden DJ's voor de muziek en ook het livegebeuren op de Oude Markt werd elke avond afgesloten door een DJ-set. En hoezeer DJ-sets tegenwoordig ook ingeburgerd zijn op rockfestivals, voor mij blijft er een wezenlijk verschil met livemuziek. De optredens op de Vismarkt, waarvan het programma dit jaar zelfs geen plaats meer kreeg in het programmaboekje, werden elke avond dan weer afgesloten met een muziekfilm. En dan hebben we het nog niet eens over de randevenementen die niets met muziek te maken hebben, zoals de jobbeurs op het Margarethaplein.</p> <p style="margin-bottom: 0cm;">Aanvankelijk klonk er nogal wat kritiek op de affiche: ze zou wat mager uitgevallen zijn. “Belgisch, OK, maar haal dan tenminste een klepper als <a href="http://deus.be/">dEUS</a> naar Leuven” was min of meer de teneur. Ach, dat soort van kritiek zul je altijd horen: vroeger was het te commercieel, te druk en te groot, nu is het te bescheiden; het is ook nooit goed. Voor mij is Marktrock altijd al het festival van de ontdekkingen geweest. Ik laat mij liever verrassen door een groep waarvan ik nog nooit gehoord heb dan een bekende naam de verwachtingen al dan niet te zien inlossen. En er viel wel wat te ontdekken dit jaar.</p> <p style="margin-bottom: 0cm;">Het werd niet expliciet zo geafficheerd, maar de programma's van de twee dagen mikten toch wel op een ander publiek. De eerste dag was de alternatieve rockdag met een hoog Studio Brussel-gehalte. <a href="http://www.abrand.be/">A Brand</a> was een sterke headliner: strak in het pak speelden ze een al even strak concert. Zij werden voorafgegaan door onder meer <a href="http://www.thekids.be/">The Kids</a>, de grondleggers van de Belgische punkscene die ook in 1985 al op het festival stonden, en <a href="http://www.asociality.com/">Belgian Asociality</a>, die dezelfde punkscene al 20 jaar injecteren met een gezonde dosis (niet altijd even subtiele) humor. Die eerste dag waren er geen echt grote verrassingen, of het moest <a href="http://www.thesedanvault.com/news.php">The Sedan Vault</a> zijn: zij openden het festival met eigenzinnige rock, op het experimentele af. Maar ze hadden te lijden onder het lot van elke band die zo'n dag moet openen: het publiek kwam druppelsgewijs de Oude Markt op en was nog niet helemaal klaar voor dit soort van muziek dat eerder op de hersenen dan op de heupen gericht is.</p> <p style="margin-bottom: 0cm;">De tweede dag was de familiedag, met muziek voor alle leeftijden en voor elk wat wils. Toch stond de grootste verrassing van het festival op die dag geprogrammeerd. Nogal vroeg op de dag, even na 4 uur in de namiddag, gaf <a href="http://www.drivelikemaria.com/">Drive Like Maria</a> een concert dat ik niet licht zal vergeten: stevige rock, gebracht door muzikanten die onmiskenbaar hun klassiekers kennen maar toch een heel eigen draai geven aan dit soort van rauw gitaargeweld. Bovendien deden ze dat met een gedrevenheid waar vele gevestigde waarden nog iets van kunnen opsteken. Als kers op de taart hebben ze een gitariste in de gelederen die allerlei tot de verbeelding sprekende dingen doet met haar gitaar. Ik geef toe: zo'n groep heeft bij mij een streepje voor.</p> <p style="margin-bottom: 0cm;">Nadien volgde <a href="http://www.myspace.com/selahsuemusic">Selah Sue</a>, de Leuvense belofte die op korte tijd heel wat harten veroverd heeft. De verklaring moet je niet ver zoeken: het is moeilijk om niet te vallen voor haar ontwapenende eerlijkheid en haar schattige uitstraling. Op klassieke gitaar brengt ze gezapige muziek die uit reggae en aanverwante genres ontsproten is. Voor mij was dit niet echt de grote verrassing, maar dan alleen omdat ze de voorbije maanden alom aanwezig was in de media en de muziek dus al min of meer bekend in de oren klonk. Het mooiste compliment kreeg ze misschien wel van de mannen van <a href="http://www.yevgueni.be/">Yevgueni</a>, die na haar speelden en toegaven dat ze moeite zouden moeten doen om hetzelfde niveau te halen. Yevgueni bracht de intussen herkenbare, hernieuwde invulling van het begrip “kleinkunst”: degelijk, wellicht vele meisjesharten brekend, maar mij heeft het niet echt van mijn sokken geblazen.</p> <p style="margin-bottom: 0cm;"><a href="http://www.bartpeeters.net/">Bart Peeters</a> deed dat nadien wel. Die man weet natuurlijk wat entertainen is en hij heeft een speciale band met Marktrock: in verschillende bezettingen stond hij hier al in het verleden, denk maar aan <a href="http://houbi.com/belpop/groups/yehyehs.htm">The Yéh-Yéh's</a>, <a href="http://houbi.com/belpop/groups/radios.htm">The Radios</a> of <a href="http://houbi.com/belpop/albums/cpex.htm">CpeX</a>. Maar tegenwoordig gaat hij solo (maar wel met een geweldige groep muzikanten) en brengt hij zijn Nederlandstalig repertoire met daarin parels als <a href="http://www.youtube.com/watch?v=LOGNmijh8I4">Poolijs</a>, <a href="http://www.youtube.com/watch?v=c_6OsREdTxg">Heist aan zee</a> of <a href="http://www.youtube.com/watch?v=lvfecm4pMiU">Zo van die zomerdagen</a>. Ernst, humor, muzikaliteit en ambiance verenigen in één optreden: Bart Peeters slaagde erin. De DJ-set nadien (zelfs al was het van <a href="http://www.lafilledo.be/">La Fille d'O</a>) heb ik maar aan mij laten voorbijgaan. Bart Peeters was dé ultieme afsluiter van Marktrock 2009.</p> <p style="margin-bottom: 0cm;"><br /></p> <script type="text/javascript"><br />var pageTracker = _gat._getTracker("UA-5193297-1");<br />pageTracker._trackPageview();<br /></script>Roelhttp://www.blogger.com/profile/01949630957569593261noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8619195647029495825.post-59002576935610874532009-07-22T11:05:00.000-07:002009-07-22T11:10:41.829-07:00De klant: koning?<script type="text/javascript"><br />var gaJsHost = (("https:" == document.location.protocol) ? "https://ssl." : "http://www.");<br />document.write(unescape("%3Cscript src='" + gaJsHost + "google-analytics.com/ga.js' type='text/javascript'%3E%3C/script%3E"));<br /></script><style type="text/css"> <!-- @page { margin: 2cm } P { margin-bottom: 0.21cm } A:link { so-language: zxx } --> </style> <p style="margin-bottom: 0cm;">Om volop te genieten van een film gaat er niets boven de bioscoopervaring. De kwaliteit van beeld en geluid is hierbij slechts één aspect. De afdaling in een door de cinema gecreëerde wereld, inclusief de daarbij horende onbereikbaarheid voor pakweg de telefonerende medemens, is minstens even belangrijk. Niet dat mensen mij niet mogen opbellen, integendeel, maar een wereld waarin ik 24 uur op 24 bereikbaar zou moeten zijn is veeleer een nachtmerrie dan een mooie droom. Ondanks de steeds groter wordende televisieschermen en bijhorende homecinemasystemen zul je mij dus toch nog altijd regelmatig in de bioscoop aantreffen.</p> <p style="margin-bottom: 0cm;">Al moet ik zeggen dat ze de laatste tijd erg hun best gedaan hebben om mij daar weg te jagen. Het gebrek aan alternatieven om bepaalde films in optimale omstandigheden te bekijken zal mij altijd doen terugkeren, maar een tevreden klant ben ik niet meer. Voor alle duidelijkheid: ik heb het niet over initiatieven die een rijk en gevarieerd aanbod koppelen aan een fijne filmervaring. Een filmfestival zoals het <a href="http://www.bifff.org/">BIFFF</a> mag ook de komende jaren op mijn bezoek rekenen en naar het Brusselse <a href="http://www.cinematek.be/index.php?node=11&lng=nl">Cinematek</a> of het Leuvense <a href="http://www.cinemazed.be/">CinemaZED</a> zal ik altijd graag terugkeren. Maar ik heb het hier over het louter commerciële circuit, de multiplexen, de Kinepolissen en Utopolissen van deze wereld, waar film herleid wordt tot een extraatje bij de popcorn.</p> <p style="margin-bottom: 0cm;">Kinepolis Leuven was de eerste die zich van zijn meest klantonvriendelijke kant liet zien. In mei van dit jaar wilde ik <a href="http://www.imdb.com/title/tt1179891/">My Bloody Valentine 3D</a> gaan bekijken. Ik had in de programmabrochure gezien dat deze om 20:15 u. zou beginnen. Omstreeks 20:00 u. kocht ik een kaartje (2 euro extra omdat het een 3D-film betrof) en even later ging ik de zaal binnen. Toen bleek echter dat de film al begonnen was, 10 minuten voor het aangekondigde aanvangsuur! Ik heb de film uitgekeken, maar het zoeken naar een plekje in een donkere zaal en het missen van pakweg het eerste kwartier zette wel een domper op de avond.</p> <p style="margin-bottom: 0cm;">Op zo'n moment wil ik graag signaleren dat er iets foutgelopen is met de communicatie tussen de firma (Kinepolis) die een dienst levert en mij als klant. Een bioscoopcomplex moet toch op een duidelijke manier kunnen communiceren met zijn publiek? Als ik hierbij kan helpen, bijvoorbeeld door te wijzen op zwakke plekken, doe ik dat graag. Anderzijds geef ik toe ook de hoop te hebben gekoesterd dat er voor mij wel een gratis filmticketje vanaf kon als tegemoetkoming voor een niet-geslaagde filmavond. Ik stuurde dus een mailtje naar Kinepolis.</p> <p style="margin-bottom: 0cm;">Het antwoord liet niet lang op zich wachten. Ik kreeg een mailtje terug van “het Kinepolis-team” (verder geen naam of zo) dat opgesteld was in een soort van Nederlands waarin grammatica, zinsbouw of het gebruik van hoofdletters niet meer dan onbelangrijke details zijn. Nu hebben mails in het algemeen wel vaker hieronder te lijden, maar bij een klantgerichte communicatie lijkt mij correct taalgebruik toch een basisvereiste. Zo mogelijk nog droeviger dan de vorm was de inhoud: niet zij waren naar eigen zeggen in de fout gegaan, want de film was om 19:45 u. en niet om 20:15 u. geprogrammeerd, maar ik zou de verkeerde website of het verkeerde complex geraadpleegd hebben. De intentie van de mail was duidelijk om zich zo snel mogelijk van een lastige klant af te maken.</p> <p style="margin-bottom: 0cm;">Maar natuurlijk had ik het gedrukte programmaboekje van Kinepolis Leuven bijgehouden. Ik scande dit in en verzond het met de boodschap dat ik mij echt niet vergist had, getuige de ingescande pagina. In het daaropvolgende antwoord probeerde men inderdaad de schuld niet meer in mijn schoenen te schuiven, maar ik had de kleine lettertjes moeten lezen: de programmatie is onder voorbehoud. De film was dus wel degelijk geprogrammeerd om 19:45 u., niettegenstaande het officiële programmaboekje van Kinepolis Leuven 20:15 u. vermeldde. In de mail was zelfs sprake van excuses omdat ik de afwijking niet tijdig heb kunnen opmerken (let op de subtiliteit: <i>zij</i> excuseren zich omdat <i>ik</i> de afwijking niet tijdig heb kunnen opmerken!). Men putte zich ook uit om duidelijk te maken dat men mijn opmerking wel degelijk au sérieux nam, want ik had het tegendeel beweerd in mijn tweede mail, maar oprecht kwam het allemaal toch niet over. Hoeft het trouwens gezegd dat er uiteraard met geen woord gerept werd over een eventuele tegemoetkoming? Mijn mailverkeer met één of meerdere anonieme Kinepolismedewerkers heb ik daar stopgezet: meer tijd wilde ik er niet aan besteden en ik nam me gewoon voor dat het wel een tijdje zou duren vooraleer ze me weer als klant zouden terugzien.</p> <p style="margin-bottom: 0cm;">Als je beslist hebt om (althans voor een tijdje) niet meer naar Kinepolis te gaan, dan ben je voor het commerciële filmaanbod natuurlijk aangewezen op de concurrentie, bijvoorbeeld het kleine broertje Utopolis. Hun zaal in Aarschot is op fietsafstand, maar Mechelen is op een dertigtal kilometer ook nog een haalbare afstand. En laat ze in Mechelen nu net een film spelen die op dit moment slechts in een viertal Vlaamse zalen draait, die bovenaan mijn “te zien”-lijstje staat en die ik gemist had op het voorbije BIFFF: <a href="http://www.bifff.net/shop/index.php?main_page=bifff_movie&movie_id=10">Let The Right One In</a>, een bescheiden horrorfilm die het vampierenthema op een originele manier zou benaderen. Inderdaad, “zou”, want ik kan het niet bevestigen of ontkennen: ik heb de film in kwestie niet gezien...</p> <p style="margin-bottom: 0cm;">Enkele dagen geleden reed ik dus naar Utopolis Mechelen om deze film te gaan bekijken (en geen andere, want daarvoor kon ik ook korter bij huis terecht). Daar aangekomen zag ik wel de affiches van de film hangen, en de vermelde uren klopten met het programma dat ik geraadpleegd had. Op het scherm dat een overzicht gaf van alle voorstellingen was echter geen spoor van de film te bekennen. Ik begon toch maar aan te schuiven, maar rook uiteraard al onraad en speurde in het programma naar een mogelijk alternatief. Met Harry Potter in drie zalen was de keuze niet overweldigend, maar <a href="http://www.imdb.com/title/tt1152836/">Public Enemies</a> sprak me wel aan.</p> <p style="margin-bottom: 0cm;">Toen ik aan de beurt was, vroeg ik naar <a href="http://www.imdb.com/title/tt1139797/">Let The Right One In</a>. De film was, zoals ik al vermoedde, geannuleerd. Door het grote succes van de nieuwe Harry Potter werd er een extra zaal vrijgemaakt om die film niet in twee maar in drie zalen tegelijkertijd te kunnen draaien. Daarvoor werd, onaangekondigd en op het allerlaatste moment, een film geannuleerd die <a href="http://www.standaard.be/Artikel/Detail.aspx?artikelId=4Q2CL73V">lovende kritieken</a> gekregen heeft, slechts in vier Vlaamse bioscoopzalen te bekijken is en nog maar de eerste week draaide!</p> <p style="margin-bottom: 0cm;">Omdat ik geen zin had om zonder meer terug naar huis te rijden, kocht ik een kaartje voor Public Enemies. Ik had de trailer van de film al gezien, en wist dus dat het om een gangsterfilm ging van <a href="http://www.imdb.com/name/nm0000520/">Michael Mann</a> (bekend van onder meer <a href="http://www.imdb.com/title/tt0091474/">Manhunter</a>, <a href="http://www.imdb.com/title/tt0113277/">Heat</a> en <a href="http://www.imdb.com/title/tt0140352/">The Insider</a>). Ik moet toegeven: het was een meevaller. Michael Mann maakt een rake schets van de confrontaties tussen de FBI en de legendarische bankovervaller <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/John_Dillinger">John Dillinger</a> in het Chicago van de jaren 30. Bovendien zijn zowel <a href="http://www.imdb.com/name/nm0000136/">Johnny Depp</a> als <a href="http://www.imdb.com/name/nm0000288/">Christian Bale</a> in topvorm. Uiteindelijk heb ik dus toch nog een fijne filmavond beleefd, zij het eerder ondanks dan dankzij Utopolis.</p> <p style="margin-bottom: 0cm;">De vaststelling blijft dat op drie maanden tijd twee verschillende bioscoopketens mij hun misprijzen voor de filmliefhebber getoond hebben. Ik begrijp echt wel dat de commerciële logica soms hard is, maar film is niet alleen een commercieel product dat verkocht moet worden; film is veel meer dan dat! Het bioscooppubliek, dankzij wie deze bioscoopketens kunnen overleven, erkent die meerwaarde en wil er de prijs voor betalen. Er zijn immers nog heel wat mensen die kiezen voor de ervaring van het grote scherm in de donkere zaal, dat door geen enkel televisietoestel, hoe geavanceerd ook, zelfs maar benaderd kan worden. De enige plaats waar ze dat doorgaans kunnen beleven is de bioscoop. Maar de liefde moet dan wel wederzijds zijn.</p><p style="margin-bottom: 0cm;"><br /></p> <script type="text/javascript"><br />var pageTracker = _gat._getTracker("UA-5193297-1");<br />pageTracker._trackPageview();<br /></script>Roelhttp://www.blogger.com/profile/01949630957569593261noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8619195647029495825.post-65521134683423086822009-01-02T07:40:00.000-08:002009-01-02T07:58:43.714-08:00Straffe madammen<script type="text/javascript"><br />var gaJsHost = (("https:" == document.location.protocol) ? "https://ssl." : "http://www.");<br />document.write(unescape("%3Cscript src='" + gaJsHost + "google-analytics.com/ga.js' type='text/javascript'%3E%3C/script%3E"));<br /></script><style type="text/css"> <!-- @page { margin: 2cm } P { margin-bottom: 0.21cm } A:link { so-language: zxx } --> </style> <p style="margin-bottom: 0cm;">Ik heb een zwak voor vrouwen, ook in de muziek. Met name vrouwelijke vocalisten kunnen mij doorgaans meer bekoren dan hun mannelijke collega's. Er zijn natuurlijk mannen wiens stemtimbre en vocale capaciteiten mij kunnen overtuigen; ik denk bijvoorbeeld aan <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Freddie_Mercury">Freddie Mercury</a>, <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Jeff_Buckley">Jeff Buckley</a> of <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Fish_%28zanger%29">Fish</a>. Maar in de pop- en rockmuziek lijken de meeste zangers me iets te vaak onderling verwisselbaar. Bij zangeressen heb ik dat gevoel zelden: als ik bijvoorbeeld <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Bj%C3%B6rk">Björk</a>, <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Kate_Bush">Kate Bush</a>, <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Anneke_van_Giersbergen">Anneke van Giersbergen</a> of <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/R%C3%B3is%C3%ADn_Murphy">Róisín Murphy</a> hoor zingen, klinkt de stempel van de uitvoerder altijd net iets persoonlijker. Het kan natuurlijk een puur biologisch gegeven zijn, maar vrouwen moeten meestal iets minder moeite doen om mij in te pakken.</p> <p style="margin-bottom: 0cm;">In elk genre laten vrouwen van zich horen, of het nu gaat om klassiek, jazz of popmuziek. Lange tijd leek er één genre te zijn dat vrouwen weerde: <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Metal">metal</a>. En laat mij nu toevallig iemand zijn die op tijd en stond ook wel kan genieten van het nodige gitaargeweld. Zoeken naar vrouwen in metal moest je tot pakweg einde jaren 80 doen met een vergrootglas. Er waren de spreekwoordelijke uitzonderingen, zoals <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Doro_Pesch">Doro Pesch</a> van het Duitse <a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Warlock_%28band%29">Warlock</a>, maar ze waren heel dun gezaaid.</p> <p style="margin-bottom: 0cm;">Begin jaren 90 kwam hierin verandering. Zware, mannelijke <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Grunt">grunts</a> gingen in duet met engelachtige, niet zelden klassiek geschoolde vrouwenstemmen. Het contrast kon niet groter zijn. Anderzijds was het geen toeval dat men op die manier flirtte met klassieke muziek: menig muzikant in het metalgenre zal toegeven beïnvloed te zijn door componisten als <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Paganini">Paganini</a> en <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Johann_Sebastian_Bach">Bach</a>; die link met klassieke muziek is er altijd geweest. Onze noorderburen hadden heel wat groepen in huis die van deze truuk hun handelsmerk maakten, zoals <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/The_Gathering_%28band%29">The Gathering</a> (in hun beginperiode), <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Orphanage">Orphanage</a> en natuurlijk <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Within_Temptation">Within Temptation</a>. Maar de trend was merkbaar in de hele metalwereld, denk maar aan het succes van een band als <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Nightwish">Nightwish</a>.</p> <p style="margin-bottom: 0cm;">Hoe groter de bands werden, hoe meer men de grunts naar de achtergrond verdrong. Zo was op de CD <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Mother_Earth">Mother Earth</a> van Within Temptation geen enkele grunt meer te bekennen. Het werd meteen hun grote, internationale doorbraak. Stilaan werd zo een nieuw subgenre geboren: female fronted metal. De grunts verdwenen dan wel grotendeels, maar het principe werd behouden: heldere vrouwenzang in contrast met agressieve metal. Vrouwen waren intussen dus wel toegelaten in de metal, maar in wezen was er nog steeds sprake van een bepaald rolpatroon: ze mochten meespelen, maar dan wel in de rol van het lieve zangeresje met de heldere stem.</p> <p style="margin-bottom: 0cm;">Er leek één terrein te zijn waar mannen de alleenheersers bleven: grunten, het grommend zingen waarbij de klank diep uit de keel komt en dat zo kenmerkend is voor death metal en aanverwante genres. Er waren natuurlijk heel wat zangeressen met een korrelig stemgeluid, maar dat was klein bier tegenover het bijna dierlijke geluid dat de zangers van groepen als <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Morbid_Angel">Morbid Angel</a> of <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Six_Feet_Under_%28band%29">Six Feet Under</a> voortbrachten. Maar in 2002 dropte de groep <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Arch_Enemy">Arch Enemy</a> vanuit Zweden een bom in metalland: ze brachten het album <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Wages_of_Sin_%28Arch_Enemy%29">Wages Of Sin</a> uit, met aan de microfoon een gruntende <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Angela_Gossow">Angela Gossow</a>. Ze had de vorige zanger van de groep, Johan Liiva, op een meer dan overtuigende manier vervangen. Haar rauwe stemgeluid liet een groot deel van de (mannelijke) concurrentie achter zich.</p> <p style="margin-bottom: 0cm;">Ik leerde Arch Enemy pas enkele albums later kennen, ten tijde van <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Doomsday_Machine_%28Arch_Enemy%29">Doomsday Machine</a>, en ik zag ze toen ook <a href="http://nl.youtube.com/watch?v=I2tdrYY6kqw">live</a>. Het eerste wat mij omverblies was natuurlijk het vocale geweld van Angela Gossow, maar snel ontdekte ik dat het gewoonweg één van de beste, hedendaagse metalgroepen betrof. Hun muziek is ontzettend energiek, zelfs agressief, maar dit niet zonder het gevoel voor melodie te behouden. De gitaarduels van de broers Michael en Christopher Amott zijn om duimen en vingers af te likken en het massieve groepsgeluid staat als een huis. Last but not least zijn er ook nog de composities: nummers als <a href="http://nl.youtube.com/watch?v=8CK_1hPa6o0">Ravenous</a>, <a href="http://nl.youtube.com/watch?v=fcXU3TVvUnE">Dead Eyes See No Future</a>, <a href="http://nl.youtube.com/watch?v=BQS2R1otDbQ">Nemesis</a> of <a href="http://nl.youtube.com/watch?v=aF-Qkvm_d84">Blood On Your Hands</a> kunnen zich zonder veel moeite meten met het beste uit het metalgenre.</p> <p style="margin-bottom: 0cm;"><a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Rise_of_the_Tyrant">Rise Of The Tyrants</a>, hun laatste CD, dateert van 2007 en vorig jaar brachten ze een concert van de toernee die daarop volgde uit op DVD: <a href="http://nl.youtube.com/watch?v=QClc0y2u60k">Tyrants Of The Rising Sun – Live In Japan</a>. Op nieuwjaarsdag heb ik deze DVD bekeken en het moet gezegd: Arch Enemy is bijzonder goed bezig. De DVD laat een groep in topvorm zien, waarin elk van de groepsleden het beste van zichzelf kan geven zonder dat egotripperij het totaalgeluid bedreigt. En elke keer als ik Angela Gossow bezig zie en hoor blijft ze me verbazen: hoe kan die vrouw zo'n geluid voortbrengen, en dit avond na avond? Straf, heel straf!</p><p style="margin-bottom: 0cm;"></p><p style="margin-bottom: 0cm;">Nu ook vrouwen grunten, lijkt alweer een mannenbastion gesloopt. Maar hetzelfde kan niet gezegd worden van vrouwenbastions, want een mannelijke evenknie van pakweg Kate Bush of Björk heb ik nog niet gehoord. Maar dat kan aan mij liggen, natuurlijk: misschien luister ik wel selectief?</p><p style="margin-bottom: 0cm;"><br /></p> <p></p> <script type="text/javascript"><br />var pageTracker = _gat._getTracker("UA-5193297-1");<br />pageTracker._trackPageview();<br /></script>Roelhttp://www.blogger.com/profile/01949630957569593261noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8619195647029495825.post-76904121108085471202008-11-01T08:48:00.000-07:002008-11-01T11:49:43.447-07:00Halloween in Haacht<script type="text/javascript"><br />var gaJsHost = (("https:" == document.location.protocol) ? "https://ssl." : "http://www.");<br />document.write(unescape("%3Cscript src='" + gaJsHost + "google-analytics.com/ga.js' type='text/javascript'%3E%3C/script%3E"));<br /></script><style type="text/css"> <!-- @page { margin: 2cm } P { margin-bottom: 0.21cm } A:link { so-language: zxx } --> </style> <p style="margin-bottom: 0cm;">Verkleedpartijtjes en uitgeholde pompoenen hoeven niet voor mij, maar voor horrorliefhebbers heeft <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Halloween">Halloween</a> wel een groot voordeel: het is de perfecte gelegenheid om enkele horrorfilms uit de kast te halen. Vooral onze commerciële zenders hebben dit jaar weer hun best gedaan. Bij VT4 speelden ze op veilig: de keuze viel op twee onverwoestbare klassiekers. De avond werd ingezet met <a href="http://www.imdb.com/title/tt0167404/">The Sixth Sense</a>, het meesterwerk van <a href="http://www.imdb.com/name/nm0796117/">M. Night Shyamalan</a>. Daarna volgde <a href="http://www.imdb.com/title/tt0087800/">A Nightmare On Elm Street</a>, de film waarmee indertijd <a href="http://www.imdb.com/name/nm0000127/">Wes Craven</a> weer meetelde als horrorregisseur en die voor enkele acteurs het begin betekende van een succesvolle carrière, denk maar aan <a href="http://www.imdb.com/name/nm0000387/">Robert Englund</a> en <a href="http://www.imdb.com/name/nm0000136/">Johnny Depp</a>(!). De programmatie van 2BE getuigde daarentegen van meer durf door te opteren voor enkele recentere films die niet meteen mikken op het grote publiek. De avond werd nog braaf en ludiek ingezet met de horrorkomedie <a href="http://www.imdb.com/title/tt0306047/">Scary Movie 3</a>, maar daarna was het – letterlijk – bloedige ernst. Ook hier dook trouwense de naam van Wes Craven op: <a href="http://www.imdb.com/title/tt0077681/">The Hills Have Eyes</a> is één van zijn vroege films, maar 2BE vertoonde de nieuwe versie in een regie van <a href="http://www.imdb.com/name/nm0014960/">Alexandre Aja</a>. In tegenstelling tot andere recente remakes van horrorfilms uit de jaren 70 (<a href="http://www.imdb.com/title/tt0466909/">The Omen</a>, <a href="http://www.imdb.com/title/tt0324216/">The Texas Chainsaw Massacre</a>,...) slaagt Aja wél in zijn opzet: zijn versie kan wat mij betreft moeiteloos naast het origineel staan. Na middernacht werd de kijker nog vergast op <a href="http://www.imdb.com/title/tt0493452/">SL8N8</a>: efficiënte Hollandse horror met internationale allures.</p> <p style="margin-bottom: 0cm;">Maar de echte liefhebber blijft op zo'n avond natuurlijk niet thuis. Je kunt in je eentje TV zitten kijken, maar het blijft een feit dat films nog altijd het best tot hun recht komen in een donkere zaal op een groot scherm. <a href="http://www.haacht.be/index.aspx?SGREF=6754&CREF=7141">Studio 2000</a>, het gemeenschapscentrum van Haacht, heeft al jarenlang de traditie om de avond van Halloween uit te pakken met een passend programma. Dit jaar was het niet anders. En net als de voorbije jaren was ik van de partij.</p> <p style="margin-bottom: 0cm;">In Haacht hoeft het niet altijd ingewikkeld en hoogdravend te zijn, met exclusieve avant-premières of gasten met welluidende namen en zo. Nee, ze hebben daar gewoon twee filmzalen en in beide vertoonden ze dezelfde twee films, alleen in een andere volgorde. Je kon dus kiezen tussen <a href="http://www.imdb.com/title/tt0482606/">The Strangers</a> en <a href="http://www.imdb.com/title/tt0790686/">Mirrors</a>, of Mirrors en The Strangers. Ik koos voor de laatste optie.</p> <p style="margin-bottom: 0cm;">De voorbije 10 jaar was er één grote trend in horrorland: de interessantste producten kwamen uit het oosten. Het Japanse <a href="http://www.imdb.com/title/tt0178868/">Ring (Ringu)</a> uit 1998 zette iets in gang dat nog lang niet ten einde is: westerse kijkers raken vertrouwd met de oosterse genrecinema en blijven zich verbazen over de inventiviteit van filmmakers als <a href="http://www.imdb.com/name/nm0586281/">Takashi Miike</a> (Japan) of <a href="http://www.imdb.com/name/nm0661791/">Chan-wook Park</a> (Zuid-Korea). Het vervolg kun je raden: de filmmakers verkassen naar Amerika en/of de meest succesvolle Aziatische films krijgen een Hollywoodbehandeling. Zo ook met Mirrors, een Amerikaanse remake van het Zuid-Koreaanse <a href="http://www.imdb.com/title/tt0372937/">Into The Mirror (Geoul sokeuro)</a>, gemaakt door – wat een toeval! – Alexandre Aja.</p> <p style="margin-bottom: 0cm;">Laten we beginnen met het slechte nieuws: Aja's <a href="http://www.imdb.com/title/tt0454841/">The Hills Have Eyes</a> was weergaloos; zijn Mirrors is gewoon degelijk. Dat krijg je als je met je vorige film zo'n huizenhoge verwachtingen geschapen hebt. Maar het blijft wel een beter dan gemiddelde horrorfilm. <a href="http://www.imdb.com/name/nm0000662/">Kiefer Sutherland</a> speelt een ex-politieagent die genoodzaakt wordt als nachtwachter in een afgebrand grootwarenhuis te gaan werken. Het gebouw herbergt heel wat spiegels, waarachter zich meer schuilhoudt dan je zou vermoeden. Het is niet de eerste keer dat in een film spiegelbeelden er een eigen leven op na blijken te houden of dingen weerspiegeld worden die er schijnbaar niet zijn, maar het gegeven wordt hier op een enge, spannende en bij momenten ook behoorlijk bloederige manier uitgewerkt. En het einde is er echt eentje om van te smullen!</p> <p style="margin-bottom: 0cm;">De tweede film van de avond was van een heel ander kaliber. <a href="http://www.imdb.com/title/tt0482606/">The Strangers</a>, dat met <a href="http://www.imdb.com/name/nm0000239/">Liv Tyler</a> ook al een grote naam in de aftiteling had, is gebaseerd op waar gebeurde feiten: een koppel overnacht na een feest in een vakantiehuis en wordt belaagd door onbekenden. Het begint allemaal onschuldig met een meisje dat aanklopt en vraagt naar iemand die er helemaal niet woont, maar gaandeweg beseft het koppel dat ze als ratten in de val zitten. Net als in <a href="http://www.imdb.com/title/tt0185937/">The Blair Witch Project</a> herbergt elk geluid een dreiging en wordt de gruwel opgebouwd door kleine, schijnbaar onbetekenende details.</p> <p style="margin-bottom: 0cm;">Meermaals moest ik denken aan het Franse <a href="http://www.imdb.com/title/tt0465203/">Ils (Them)</a>, ook al gebaseerd op feiten, waar eveneens een koppel in een afgelegen huis belaagd wordt door iets of iemand die ze amper te zien krijgen. En ik wil je uiteraard niet het einde van deze films verklappen, maar laat me stellen dat ze je niet meteen vrolijk maken. Ze maken vooral duidelijk dat het grote gevaar meestal niet afkomstig is van gedegenereerde psychopaten of andere monsters (in de letterlijke of figuurlijke zin van het woord), maar van heel gewone, onopvallende mensen die je zonder problemen bij je thuis zou uitnodigen.</p> <p style="margin-bottom: 0cm;">“L'enfer c'est les autres”, zei Sartre al, of hoe horror soms ook behoorlijk realistisch is en iets te vertellen heeft.</p><p style="margin-bottom: 0cm;"><br /></p> <script type="text/javascript"><br />var pageTracker = _gat._getTracker("UA-5193297-1");<br />pageTracker._trackPageview();<br /></script>Roelhttp://www.blogger.com/profile/01949630957569593261noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-8619195647029495825.post-76635199832712726432008-09-01T14:18:00.000-07:002008-09-01T23:17:44.066-07:00Troma<script type="text/javascript"><br />var gaJsHost = (("https:" == document.location.protocol) ? "https://ssl." : "http://www.");<br />document.write(unescape("%3Cscript src='" + gaJsHost + "google-analytics.com/ga.js' type='text/javascript'%3E%3C/script%3E"));<br /></script><style> <!-- @page { margin: 2cm } P { margin-bottom: 0.21cm } --> </style> <p style="margin-bottom: 0cm;">Mijn eerste kennismaking met <a href="http://www.troma.com/">Troma</a> is nu bijna 20 jaar geleden. Als student trok ik in Leuven naar De Nacht Van De Wansmaak, het filmische rariteitenkabinet waarmee <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Jan_Verheyen">Jan Verheyen</a> op tijd en stond door Vlaanderen (en Nederland) trekt. Toen was het echter niet alleen een aaneenschakeling van trailers en filmfragmenten, zoals dat in de latere edities meer en meer het geval was. Er werden ook gewoon enkele volledige films vertoond. Op het programma stonden <a href="http://www.imdb.com/title/tt0090190/">The Toxic Avenger</a>, <a href="http://www.imdb.com/title/tt0092610/">Bad Taste</a> en <a href="http://www.imdb.com/title/tt0069952/">Deadly Weapons</a>. (De officiële <a href="http://www.denachtvandewansmaak.be/">website</a> maakt nergens meer melding van deze affiche – wel van <a href="http://www.denachtvandewansmaak.be/achtergrond.html">andere</a> uit de beginjaren, overigens – maar ik meen mij toch te herinneren dat dit drietal voorgeschoteld werd.)</p> <p style="margin-bottom: 0cm;">De laatste in het rijtje laat zich kort samenvatten met zijn Nederlandse titel: Borsten Als Dodelijke Wapens, wat mij betreft de minst interessante van de drie. De grootste verrassing was dan weer Bad Taste, van de in die tijd nog vrij onbekende <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Peter_Jackson">Peter Jackson</a>. Hij zou later naam maken met <a href="http://www.imdb.com/title/tt0103873/">Braindead</a>, <a href="http://www.imdb.com/title/tt0110005/">Heavenly Creatures</a> en natuurlijk zijn <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/The_Lord_of_the_Rings">The Lord Of The Rings</a>-trilogie. Aan hem wijdde ik al eens een <a href="http://recp.blogspot.com/2007/12/pj-uit-nz.html">blogje</a>. En ten slotte was er The Toxic Avenger, over een onhandig sulletje dat in een vat met nucleair afval valt en in een soort van superheld verandert. Het klinkt natuurlijk onnozel, maar laat dat nu net de grootste troef van de film zijn, die qua entertainmentwaarde ver boven de middelmaat uitstijgt.</p> <p style="margin-bottom: 0cm;">Want laat me eerlijk zijn: stel dat je films zou kunnen indelen in goede, middelmatige en slechte, dan zijn het de middelmatige waar ik meestal in een grote boog omheen ga. De goede bekijk ik om evidente redenen. De slechte kunnen dan weer zo slecht zijn, dat het geweldig leuk wordt om ze te bekijken. Eén van de meest legendarische voorbeelden is <a href="http://www.imdb.com/title/tt0052077/">Plan 9 From Outer Space</a> van <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Ed_Wood">Ed Wood</a>, over een invasie van buitenaardse wezens. Alles in deze film ademt amateurisme uit. Om een voorbeeld te geven: de ufo's in deze film zijn duidelijk gewone soepborden die aan een touwtje hangen. Maar geef mij de keuze tussen 10 middelmatige films, zoals die dagelijks de multiplexen of je TV-toestel teisteren, of 1 zo'n echt slecht gemaakte, ontzettend knullige film, dan kies ik zonder aarzelen voor de laatste. Die zul je je immers na een jaar ongetwijfeld nog herinneren. Van die 10 middelmatige is dat uiterst twijfelachtig.</p> <p style="margin-bottom: 0cm;">The Toxic Avenger is ook zo'n film die niet meteen op een oscarnominatie moet rekenen: op geloofwaardigheid of acteerprestaties is deze film over heel de lijn gebuisd. Maar amusement is wel gegarandeerd! The Toxic Avenger bleek afkomstig te zijn van een filmmaatschappij, gespecialiseerd in dit soort van lowbudget films: Troma. Toen ik Troma leerde kennen, trad ik binnen in een wereld van films waar ik voordien nog nooit van gehoord had, met titels als <a href="http://www.imdb.com/title/tt0077247/">Blood Sucking Freaks</a>, <a href="http://www.imdb.com/title/tt0094077/">Surf Nazis Must Die</a>, <a href="http://www.imdb.com/title/tt0098467/">They Call Me Macho Woman</a> of <a href="http://www.imdb.com/title/tt0102569/">A Nymphoid Barbarian In Dinosaur Hell</a>. Dit zijn in feite geen gewone B-films meer. Troma brengt films uit die amper vergelijkbaar zijn met wat andere – en zeker de grote – studio's fabriceren. Van de elementen waarop mainstream films genadeloos afgerekend worden – abominabele acteerprestaties, goedkope special effects of scenario's die kant noch wal raken – maakt Troma zijn handelsmerk.</p> <p style="margin-bottom: 0cm;">Troma heeft in de loop der jaren heel wat randactiviteiten ontwikkeld, zoals het uitgeven van comics, CD's en DVD's. Het is trouwens overduidelijk dat oprichters <a href="http://www.imdb.com/name/nm0442207/">Lloyd Kaufman</a> en <a href="http://www.imdb.com/name/nm0381230/">Michael Herz</a> in de eerste plaats een commercieel talent hebben. Maar hun hoofdactiviteit is tot nader order nog steeds het produceren van films: The Toxic Avenger is intussen aan deel <a href="http://www.imdb.com/title/tt0212879/">vier</a> toe en ook <a href="http://www.imdb.com/title/tt0090849/">Class Of Nuke 'Em High</a> zou je een successerie kunnen noemen die al bij deel <a href="http://www.imdb.com/title/tt0112685/">drie</a> aanbeland is. Andere titels zijn bijvoorbeeld <a href="http://www.imdb.com/title/tt0096310/">Troma's War</a> of <a href="http://www.imdb.com/title/tt0114733/">Tromeo and Juliet</a>, een krankzinnige variant op het bekende liefdesverhaal van <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Shakespeare">Shakespeare</a>. Maar Troma fungeert ook als distributeur van films van andere, vaak beginnende filmmakers, die anders wellicht nooit een groot publiek bereikt zouden hebben. Denk hierbij aan een film als <a href="http://www.imdb.com/title/tt0090866/">Combat Shock</a>, een bevreemdende kruising tussen <a href="http://www.imdb.com/title/tt0074486/">Eraserhead</a> en <a href="http://www.imdb.com/title/tt0083944/">Rambo</a>. Zelfs een Belgische horrorfilm prijkt op die manier in hun catalogus: <a href="http://www.imdb.com/title/tt0098157/">Rabid Grannies</a>, over twee oude dametjes die veranderen in bloeddorstige zombies om vervolgens hun familieleden naar het leven te staan.</p> <p style="margin-bottom: 0cm;">Ook het laatste wat ik zag van Troma is zo'n film die ze opgepikt en gedistribueerd hebben: <a href="http://www.imdb.com/title/tt0115819/">Cannibal! The Musical</a>. In feite gaat het om het langspeelfilmdebuut van <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Trey_Parker">Trey Parker</a>, de man die later wereldberoemd zou worden met <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/South_Park">South Park</a>. Cannibal! The Musical (originele titel: Alferd Packer: The Musical) vertelt het (naar verluidt waar gebeurde) verhaal van <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Alferd_Packer">Alferd Packer</a>, die met een groep goudzoekers verdwaald raakt en om te overleven genoodzaakt wordt zijn overleden reisgenoten op te peuzelen. Hoewel de titel én de distributeur anders laten vermoeden, is dit niet eens zo'n ontzettend slechte film. Trey Parker toont in deze film al dat hij bruist van de creativiteit en dat hij met bijzonder weinig middelen een overtuigend resultaat weet te bereiken. De film is trouwens gemaakt door een groepje enthousiaste filmstudenten, waarbij elkeen verschillende taken opnam. Met andere woorden: de cameralui waren gewoon degenen die op dat moment toevallig niet stonden te acteren.</p> <p style="margin-bottom: 0cm;">Vooral de muzikale intermezzo's konden mij overtuigen: dit zijn geen goedkope deuntjes die werken omwille van de context waarin ze gebruikt worden, maar werkelijk behoorlijk fraaie composities. Uiteraard bulken ze van de humor en de dubbele bodems, of wat moet je anders denken van een nummer als <a href="http://www.youtube.com/watch?v=xvk-aPm5p-4">When I Was On Top Of You</a>, waarin Packer de liefde voor zijn paard bezingt? Maar er is veel radiomuziek die mij minder kan bekoren dan de liedjes in deze film. Op de <span style="color: rgb(0, 0, 128);"><u><a href="http://www.cannibalthemusical.net/index.shtml">officiële website van de film</a></u></span> kun je trouwens zowat <span style="color: rgb(0, 0, 128);"><u><a href="http://www.cannibalthemusical.net/songs.shtml">alle liedjes</a></u></span> gratis downloaden; een aanrader!</p> <p style="margin-bottom: 0cm;">Cannibal! The Musical deed me denken aan die andere geschifte muzikale film: <a href="http://www.imdb.com/title/tt0097858/">Meet The Feebles</a>. Ook in die prent (een <a href="http://www.youtube.com/watch?v=_jbPS_jJowg&feature=related">poppenfilm voor volwassenen</a>) hoor je sterke muzikale bijdragen, die echter door de aard van de film nooit verder zullen raken dan een select clubje liefhebbers. Zowel Peter Jackson, de regisseur van Meet The Feebles, als Troma, de distributeur van Cannibal! The Musical, leerde ik bijna 20 jaar geleden kennen op De Nacht Van De Wansmaak. Zo is de cirkel alweer rond.</p> <p style="margin-bottom: 0cm;"><br /></p> <script type="text/javascript"><br />var pageTracker = _gat._getTracker("UA-5193297-1");<br />pageTracker._trackPageview();<br /></script>Roelhttp://www.blogger.com/profile/01949630957569593261noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8619195647029495825.post-13922087945811993962008-08-03T10:22:00.000-07:002008-08-03T13:30:13.879-07:00Aarschot<p style="margin-bottom: 0cm;">Als je Antwerpen, Brussel en Hasselt door een denkbeeldige lijn met elkaar zou verbinden, vind je pal in het midden van deze driehoek de stad <span style="color: rgb(0, 0, 128);"><u><a href="http://maps.google.be/maps?f=q&hl=nl&geocode=&q=Aarschot&ie=UTF8&ll=51.018938,4.808578&spn=0.190055,0.436707&z=11&iwloc=addr">Aarschot</a></u></span>. Wellicht spreekt dit stadje weinig tot de verbeelding, in tegenstelling tot bijvoorbeeld Leuven, dat een kleine 20 km verder ligt. Vooral door de aanwezigheid van een universiteit heeft Leuven een wereldwijde uitstraling. Aarschot daarentegen is een klein provinciestadje, onbekend voor zij die er nog nooit geweest zijn. En toch herbergt dit stadje enkele goed bewaarde geheimen. Tijdens het weekend van 1 en 2 augustus 2008 kon je kennismaken met twee ervan: <span style="color: rgb(0, 0, 128);"><u><a href="http://www.myspace.com/rovicrocks">Rovic</a></u></span> en het <span style="color: rgb(0, 0, 128);"><u><a href="http://www.hagelandfest.be/website/">Hageland Festival</a></u></span>.</p> <p style="margin-bottom: 0cm;">Het Hageland Festival was dit jaar aan zijn achtste editie toe. In het verleden had men het over het Hageland <span style="color: rgb(0, 0, 128);"><u><a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Punk_%28muziek%29">Punk</a></u></span> & <span style="color: rgb(0, 0, 128);"><u><a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Hardcore_punk">Hardcore</a></u></span> Festival, dat een onderdeel was van de <span style="color: rgb(0, 0, 128);"><u><a href="http://www.osschotsefeesten.be/">Osschotse Feesten</a></u></span>. Ondertussen staat het festival op eigen benen en opteert men ervoor om te trachten autonoom een breder publiek aan te spreken. De punk- en hardcoregroepen werden voornamelijk de eerste dag geprogrammeerd; tijdens de tweede dag was eerder de brede noemer “pop en rock” van toepassing. De verdeling klopte niet helemaal: het indie-rockgeluid van <span style="color: rgb(0, 0, 128);"><u><a href="http://www.myspace.com/thehodynasty">Soon</a></u></span> op de eerste dag had weinig van doen met punk of hardcore; Rovic opende dan weer de tweede dag op de Club Stage, maar deze groep zou beter gepast hebben tussen het hardere werk van de eerste dag. Maar dit is slechts een detail: de verruimingsoperatie is geslaagd en zorgde voor een boeiende affiche.</p> <p style="margin-bottom: 0cm;">Het festival bood de gelegenheid om onbekende maar niet zelden interessante groepen te leren kennen. Uiteindelijk is dat voor mij nog altijd de belangrijkste reden om naar een muziekfestival te gaan: niet voor de artiesten die je al kent, maar om groepen te leren kennen waar je nog nooit van gehoord hebt en die je af en toe kunnen verrassen. Uiteraard heb ik genoten van headliner <span style="color: rgb(0, 0, 128);"><u><a href="http://www.demens.be/">De Mens</a></u></span>, maar zij waren niet de reden dat ik daar was; zij boden eerder een vertrouwd geluid na twee dagen van ontdekkingen.</p> <p style="margin-bottom: 0cm;">Ik heb geen bezwaar tegen beukende drums, een pompende bas en gitaren die stijf staan van distortion. Wat dat betreft kwam ik de eerste dag zeker aan mijn trekken. Voor een buitenstaander klinkt het allemaal misschien als een hoop luide herrie, maar elke groep die de eerste dag aantrad had wel degelijk zijn eigenheid. Niet zelden zag je trouwens getalenteerde muzikanten aan het werk, die toevallig wel weinig radiovriendelijk materiaal speelden. Persoonlijk heb ik vooral genoten van <span style="color: rgb(0, 0, 128);"><u><a href="http://www.myspace.com/sunpower">Sunpower</a></u></span>, een groep uit Opwijk die met zichtbaar genoegen rechttoe-rechtaanpunk speelde en hiermee naar verluidt ook in het buitenland al hoge ogen gegooid heeft. Verder waren, wat mij betreft, de hardcoregroepen <span style="color: rgb(0, 0, 128);"><u><a href="http://www.myspace.com/homer666">Homer</a></u></span> en <span style="color: rgb(0, 0, 128);"><u><a href="http://www.myspace.com/jerusalemtheblack">Jerusalem The Black</a></u></span> aangename ontdekkingen.</p> <p style="margin-bottom: 0cm;">Afsluiter van de eerste dag was het Amerikaanse <span style="color: rgb(0, 0, 128);"><u><a href="http://www.myspace.com/deathbystereo">Death By Stereo</a></u></span>, dat zich vooral liet opvallen door energieke vocals en virtuoos gitaarvuurwerk. De groep speelde duidelijk graag spelletjes met het publiek. Denk hierbij aan het organiseren van een <span style="color: rgb(0, 0, 128);"><u><a href="http://www.youtube.com/watch?v=RkinH_kwYRY">wall of death</a></u></span>, maar ook aan mensen uit het publiek uitdagen om te komen strippen op het podium. Zelf lieten ze zich hierbij trouwens niet onbetuigd, met een blote gitarist en twee andere groepsleden met de broek op hun enkels als resultaat. Ik vraag me wel af of de twee jongens uit de streek, die poedelnaakt op het podium stonden, daar nog zo blij om zullen zijn als er binnenkort foto- of videomateriaal daarvan zou opduiken op het internet...</p> <p style="margin-bottom: 0cm;">De gezinsvriendelijkheid op de tweede dag lag duidelijk een stuk hoger, hetgeen zich vertaalde in de aanwezigheid van heel wat ouders met kinderen. Er werd dan ook een veelzijdig mainstreampakket aangeboden, met inbegrip van Nederlandstalige rock (<span style="color: rgb(0, 0, 128);"><u><a href="http://www.myspace.com/andesbe">Andes</a></u></span>, De Mens), het typische countrygeluid van <span style="color: rgb(0, 0, 128);"><u><a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Johnny_Cash">Johnny Cash</a></u></span> (<span style="color: rgb(0, 0, 128);"><u><a href="http://www.myspace.com/cashreloaded">Cash Reloaded</a></u></span>) of mooie, tweestemmige zang die soms een rockvariant leek op <span style="color: rgb(0, 0, 128);"><u><a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Simon_and_Garfunkel">Simon and Garfunkel</a></u></span> (<span style="color: rgb(0, 0, 128);"><u><a href="http://www.myspace.com/thisisnorma">Norma</a></u></span>). De grootste verrassing voor mij was echter <span style="color: rgb(0, 0, 128);"><u><a href="http://www.myspace.com/freakyage">Freaky Age</a></u></span>, een stel tieners die een zeer professionele set neerpootten. Hun naam was mij niet geheel onbekend: op <span style="color: rgb(0, 0, 128);"><u><a href="http://www.stubru.be/">Studio Brussel</a></u></span> belandde hun laatste single vorige maand op de eerste plaats in <span style="color: rgb(0, 0, 128);"><u><a href="http://www.stubru.be/programmas/deafrekening">De Afrekening</a></u></span>. Maar in de plaats van het gehypete groepje dat ik dacht te gaan aanschouwen (wie zonder vooroordelen is, werpe de eerste steen), zag ik een <span style="">band aan het werk </span>met een charismatische frontman (enfin, frontjongen) en een strak geluid. Zelfs een cover van <span style="color: rgb(0, 0, 128);"><u><a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/The_who">The Who</a></u></span>'s <span style="color: rgb(0, 0, 128);"><u><a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Pinball_Wizard">Pinball Wizard</a></u></span> zetten ze geloofwaardig neer: chapeau!</p> <p style="margin-bottom: 0cm;">Op die tweede dag van het Hageland Festival kon je ook dat andere goed bewaarde Aarschotse geheim aan het werk zien: Rovic. Ik leerde deze groep kennen op de editie 2005 van wat toen nog het Hageland Punk- en Hardcore Festival heette. Het rauwe maar toch melodieuze geluid en de evenwichtige afwisseling tussen mannelijke en vrouwelijke vocalen spraken mij toen meteen aan. <span style="color: rgb(0, 0, 128);"><u><a href="http://damusic.be/recensie/277">#01</a></u></span>, hun debuutalbum, zat de voorbije jaren regelmatig in mijn CD-speler. Vorige zaterdag bewezen ze dat ze intussen alleen maar beter en professioneler geworden zijn. Het was dan ook bijzonder jammer dat ze zo vroeg geprogrammeerd stonden. Deze groep verdient een groot, enthousiast publiek dat volledig uit de bol gaat, niet zoals nu: lege plekken voor het podium en alleen enkele vroege vogels die druppelsgewijs aankwamen.</p> <p style="margin-bottom: 0cm;">Rovic heeft alles in zich om nationaal én internationaal mee te tellen: een eigen geluid, getalenteerde muzikanten, een tomeloze energie en de wil om het te maken. Als het klopt dat talent komt bovendrijven, zul je in de toekomst ongetwijfeld nog van hen horen. En misschien zorgen zij er dan wel voor dat Aarschot bij velen binnenkort wat bekender in de oren zal klinken.</p><p style="margin-bottom: 0cm;"><br /></p>Roelhttp://www.blogger.com/profile/01949630957569593261noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-8619195647029495825.post-48428669964972901822008-06-27T15:12:00.000-07:002008-06-28T06:16:15.599-07:00Broers<p style="margin-bottom: 0cm;" lang="nl-BE"><span style="color: rgb(0, 0, 0);"><span style="font-size:100%;">Toen mijn liefde voor de film zich ontwikkelde in de jaren 80, raakte ik gefascineerd door enkele jonge filmmakers zoals <a href="http://www.imdb.com/name/nm0001054/">Joel Coen</a>, <a href="http://www.imdb.com/name/nm0001053/">Ethan Coen</a> en <a href="http://www.imdb.com/name/nm0000600/">Sam Raimi</a>. Het waren niet enkel generatiegenoten, maar ook vrienden, die in het begin van hun carrière vaak samenwerkten. Zo schreven <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Joel_en_Ethan_Coen">Joel en Ethan Coen</a> onder meer het hilarische scenario voor <a href="http://www.imdb.com/title/tt0088967/">Crimewave</a>, dat door Raimi verfilmd werd. Raimi had eerder gedebuteerd met <a href="http://www.imdb.com/title/tt0083907/">Evil Dead</a>, een lowbudget horrorfilm waarvan de plot zich in één zin laat samenvatten – een groep jongeren wekt in een afgelegen boshut kwade geesten tot leven – maar die qua efficiënt gebruik van beperkte middelen zijn gelijke niet kent. </span></span> </p> <p style="margin-bottom: 0cm;" lang="nl-BE"><span style="color: rgb(0, 0, 0);"><span style="font-size:100%;">Sam Raimi was geen eendagsvlieg, en levert op tijd en stond inventieve producties af. Evil Dead groeide uit tot een trilogie, waarin de horror steeds meer gepaard ging met pikzwarte humor. Met <a href="http://www.imdb.com/title/tt0099365/">Darkman</a> gaf hij de aanzet tot een nieuwe trilogie, die ook al gevuld was met een zelfde soort, ongetwijfeld niet door iedereen gesmaakte humor en verder balanceerde op de grens tussen horror en actie. Hij maakte ook uitstapjes naar andere genres, zoals met de western <a href="http://www.imdb.com/title/tt0114214/">The Quick And The Dead</a> en de sportfilm <a href="http://www.imdb.com/title/tt0126916/">For Love Of The Game</a>. Als producer was hij onder meer één van de verantwoordelijken achter de TV-series <a href="http://www.imdb.com/title/tt0112230/">Xena: Warrior Princess</a> en <a href="http://www.imdb.com/title/tt0111999/">Hercules: The Legendary Journeys</a>. De grote doorbraak bij het grote publiek was natuurlijk <a href="http://www.imdb.com/title/tt0145487/">Spiderman</a>, waarvan hij ondertussen ook al deel drie afgeleverd heeft.</span></span></p> <p style="margin-bottom: 0cm;" lang="nl-BE"><span style="color: rgb(0, 0, 0);"><span style="font-size:100%;">Joel en Ethan Coen zijn dan weer twee broers die debuteerden met de sublieme thriller <a href="http://www.imdb.com/title/tt0086979/">Blood Simple</a>, en sindsdien als onafscheidelijk duo opereren. De meest uiteenlopende genres weten ze naar hun hand te zetten, en elke film kruiden ze op hun eigen, unieke manier. In het kruidenpalet vind je onder meer een bijzondere aandacht voor de “couleur locale” (denk maar aan het taalgebruik in <a href="http://www.imdb.com/title/tt0116282/">Fargo</a>), gedurfde plotwendingen (Blood Simple is hiervan het prototype), memorabele personages (bijvoorbeeld <a href="http://www.imdb.com/character/ch0003518/">The Dude</a> en de belangrijkste nevenpersonages in <a href="http://www.imdb.com/title/tt0118715/">The Big Lebowski</a>) en geweldige muziek (<a href="http://www.imdb.com/title/tt0190590/">O Brother, Where Art Thou?</a> veroorzaakte zelfs op z'n eentje een hernieuwde belangstelling voor de Amerikaanse rootsmuziek).</span></span></p> <p style="margin-bottom: 0cm;" lang="nl-BE"><span style="color: rgb(0, 0, 0);"><span style="font-size:100%;">The Coen Brothers vallen zowel bij cinefielen als bij het grote publiek in de smaak, hoewel niet altijd met dezelfde films. <a href="http://www.imdb.com/title/tt0138524/">Intolerable Cruelty</a> en <a href="http://www.imdb.com/title/tt0335245/">The Ladykillers</a> waren wel vrij succesvol aan de kassa, mede door de aanwezigheid van respectievelijk <a href="http://www.imdb.com/name/nm0000123/">George Clooney</a> en <a href="http://www.imdb.com/name/nm0000158/">Tom Hanks</a>, maar kregen eerder matige kritieken. Al stelde men vooral dat het geen meesterwerken waren à la Blood Simple of Fargo. Noblesse oblige, nietwaar? Maar niet beantwoorden aan verwachtingen is eveneens één van hun goede eigenschappen. Trouwens, iemand die <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Gouden_Palm">Gouden Palm</a>-winnaar <a href="http://www.imdb.com/title/tt0101410/">Barton Fink</a> bekijkt nadat hij The Ladykillers leuk vond, zal mogelijk op zijn beurt ook ontgoocheld zijn en zich niet kunnen vinden in de bizarre wereld die ze ons in die prent voorschotelen.</span></span></p> <p style="margin-bottom: 0cm;" lang="nl-BE"><span style="color: rgb(0, 0, 0);"><span style="font-size:100%;">Het is geen wonder dat de schouw van beide broers intussen te klein geworden is voor alle prijzen die ze in de loop van hun carrière in ontvangst hebben mogen nemen. Een prijzenregen is natuurlijk geen bewijs van talent, want jury's worden ook beïnvloed door modeverschijnselen en hypes. Bovendien zijn kunst en competitie niet altijd met elkaar te verzoenen. De prijzen die Joel en Ethan Coen al in ontvangst mochten nemen, beschouw ik echter als een bevestiging dat ook anderen hun werk naar waarde schatten.</span></span></p> <p style="margin-bottom: 0cm;" lang="nl-BE"><span style="color: rgb(0, 0, 0);"><span style="font-size:100%;">Onlangs mochten ze vier <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Academy_Award">Oscars</a> in ontvangst nemen voor <a href="http://www.imdb.com/title/tt0477348/">No Country For Old Men</a>, een thriller die zich in de wereld afspeelt die we kennen van Blood Simple of Fargo: een wereld waar gewone mensen in ongewone situaties verzeild geraken waaruit ze niet meer kunnen ontsnappen. In dit geval botst een man op een uit de hand gelopen drugdeal: hij vindt een hoop lijken en een koffer geld. (Het gegeven van een gewone man die een bom geld vindt doet enigszins denken aan Raimi's <a href="http://www.imdb.com/title/tt0120324/">A Simple Plan</a>, een parel die weinig succes kende, maar die zeker het ontdekken meer dan waard is.) Hij besluit het geld te houden, maar krijgt op die manier een meedogenloze moordenaar achter zich. De derde protagonist is een bijna pensioengerechtigde sheriff, die met de moed der wanhoop ervoor probeert te zorgen dat de boel niet uit de hand loopt.</span></span></p> <p style="margin-bottom: 0cm;" lang="nl-BE"><span style="color: rgb(0, 0, 0);"><span style="font-size:100%;">Wat volgt behoort tot de sterkst opgebouwde verhaallijnen die ik dit jaar al gezien heb. De film is gebaseerd op een boek van <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Cormac_McCarthy">Cormac McCarthy</a>, maar Joel en Ethan Coen hebben het vertaald in een weergaloos scenario. Het trage ritme, de spanningsopbouw, de actiescènes: alles zit goed. Als kijker wordt je meegevoerd tot aan de naar Hollywoodnormen zeer atypische finale, zelfs met een filosofische inslag, die nadien enige tijd vraagt om te bezinken.</span></span></p> <p style="margin-bottom: 0cm;" lang="nl-BE"><span style="color: rgb(0, 0, 0);"><span style="font-size:100%;">Ook de acteerprestaties zijn buitengewoon sterk. Het is niet de eerste keer dat Joel en Ethan Coen acteurs boven zichzelf doen uitstijgen. De manier waarop <a href="http://www.imdb.com/name/nm0000169/">Tommy Lee Jones</a>, <a href="http://www.imdb.com/name/nm0000849/">Javier Bardem</a> en <a href="http://www.imdb.com/name/nm0000982/">Josh Brolin</a> hun personage neerzetten is onovertroffen. En als vierde personage kunnen we rustig het dorre Texaanse landschap vernoemen, dat in prachtig widescreen in beeld gebracht wordt. Dit soort films smeekt er dan ook om in de bioscoop bekeken te worden. Je moet al over een behoorlijk grote breedbeeldtelevisie beschikken om op een vergelijkbare manier ademloos te kunnen genieten van de prachtige fotografie; en dan nog...</span></span></p> <p style="margin-bottom: 0cm;" lang="nl-BE"><span style="color: rgb(0, 0, 0);"><span style="font-size:100%;">Talent komt bovendrijven. Wellicht klopt dit niet altijd, maar wel in het geval van Joel en Ethan Coen. De eigenzinnige weg die ze al bijna 25 jaar volgen, heeft tot hiertoe een bijzonder boeiend en veelzijdig oeuvre opgeleverd. Intussen wordt hun volgende film al aangekondigd: <a href="http://www.imdb.com/title/tt0887883/">Burn After Reading</a>, met in de cast klassebakken als <a href="http://www.imdb.com/name/nm0000093/">Brad Pitt</a>, George Clooney, <a href="http://www.imdb.com/name/nm0000518/">John Malkovich</a>, <a href="http://www.imdb.com/name/nm0842770/">Tilda Swinton</a> en <a href="http://www.imdb.com/name/nm0000531/">Frances McDormand</a>. Moet ik nog vermelden dat ik ernaar uitkijk?</span></span></p><p style="margin-bottom: 0cm;" lang="nl-BE"><span style="color: rgb(0, 0, 0);"><span style="font-size:100%;"><br /></span></span></p>Roelhttp://www.blogger.com/profile/01949630957569593261noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8619195647029495825.post-5865396190128102212008-05-31T08:30:00.000-07:002008-05-31T08:34:30.043-07:00Hokjes<p style="margin-bottom: 0cm;">Ik beken. Regelmatig kijk ik naar de <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_0">VTM</span>-<a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Telenovela"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_1">telenovelle</span></a> <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Sara_%28televisieserie%29"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_2">Sara</span></a>. Ook voor een leuk, onbetekenend <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/B-film"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_3">B-filmpje</span></a> mag je mij altijd wakker maken. Op mijn <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_4">MP</span>3-speler zet ik wel eens muziek van <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/ABBA"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_5">ABBA</span></a> of <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Duran_duran"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_6">Duran</span> <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_7">Duran</span></a>. Zelfs de laatste editie van het <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Eurovisiesongfestival">Eurovisiesongfestival</a> heb ik niet gemist. En als ik een boek lees, verkies ik meestal een spannende pageturner boven een zogenaamd literair meesterwerk. Literaire critici zijn misschien meer belezen dan jij, filmrecensenten kunnen een film wellicht in een ruimer kader plaatsen en muziekkenners kunnen je wellicht vertellen dat er niet altijd even zuiver gezongen wordt. Maar als puntje bij paaltje komt, geldt er maar <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_8">één</span> norm: de jouwe.</p> <p style="margin-bottom: 0cm;">En toch proberen “kenners” ons steevast wijs te maken dat er zoiets als “foute” muziek bestaat, of films die het niet waard zijn bekeken te worden. Kijk, als ik mag kiezen tussen de laatste <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Lars_Von_Trier"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_9">Lars</span> <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_10">von</span> <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_11">Trier</span></a> of de nieuwe film met <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Jean-Claude_Van_Damme"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_12">Jean-Claude</span> – <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_13">Muscles</span> <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_14">from</span> Brussels – Van <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_15">Damme</span></a>, kies ik voor <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_16">von</span> <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_17">Trier</span>. Anderen vinden die eigenzinnige Deen maar een pretentieus ventje, en gaan gegarandeerd voor de actie met een hoog <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_18">testosteron-gehalte</span>. Maar wie heeft gelijk? En wie ben ik om mijn eigen keuze boven die van anderen te zetten?</p> <p style="margin-bottom: 0cm;">En het houdt niet op met een onderscheid te maken tussen “goed” en “fout”. Een ongeschreven wet bij kenners stelt, dat “goed” niet populair kan zijn. Als een artiest razend populair wordt, haakt de kenner of de <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_19">fan-van-het-eerste-uur</span> vaak af. Het <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_20">exclusiviteitscontract</span> tussen de artiest en de fan lijkt verbroken. <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Metallica"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_21">Metallica</span></a> werd in de jaren '80 op handen gedragen door <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_22">metalliefhebbers</span>. Maar toen de groep <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_23">mega</span> werd in de jaren '90, haakten de <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_24">metalfans</span> af. Het had te maken met de koerswijziging die de groepsleden doorvoerden in hun muziek, maar zeker ook met het feit dat ze populair werden. Zelfs <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Radio_Donna">Radio – de <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_25">fun</span>! de hits! – Donna</a> draaide hun muziek!</p> <p style="margin-bottom: 0cm;">En laten we eens een overstapje maken naar de wereld van de literatuur. Al ruim 20 jaar ben ik fan van de Amerikaanse schrijver <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Stephen_King">Stephen <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_26">King</span></a>. Ik las net <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_27">één</span> van zijn laatste boeken, <a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Duma_Key"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_28">Duma</span></a>, en ik was alweer stevig onder de indruk. <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_29">King</span> verstaat als geen ander de kunst van het vertellen, maar hij doet meer dan dat. Net zoals iedereen die creëert, vertelt hij iets over zichzelf doorheen zijn oeuvre. Sommigen denken dat er een strikt onderscheid bestaat tussen fictie en non-fictie. De realiteit is complexer. De kunstenaar vertelt altijd iets over zichzelf, ook als zijn werk pure fictie is. En als hij bewust over zichzelf vertelt, zoals in een autobiografie, zit daarin misschien zelfs meer fictie dan hij zelf zou willen toegeven.</p> <p style="margin-bottom: 0cm;">Ongetwijfeld vind je heel wat van <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_30">Kings</span> boeken in je plaatselijke boekenwinkel. En die moet je dan gaan zoeken bij de “Spannende boeken”, of “Thriller & <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_31">SF</span>”. Enkele meters verder heb je de kast met de “Literatuur”, maar daar zul je <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_32">King</span> niet vinden. Want wij mensen denken graag in hokjes. Er is de ernstige “Literatuur” en de populaire “Lectuur”. Bij de literatuur vind je <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_33">namen</span> als <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Gabriel_Garcia_Marquez"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_34">Marquez</span></a>, <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Umberto_Eco"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_35">Eco</span></a>, <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Milan_Kundera"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_36">Kundera</span></a>, <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Jeroen_Brouwers">Brouwers</a> of <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Herman_Brusselmans"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_37">Brusselmans</span></a>. En daarnaast heb je dus het populaire genre, dat je louter leest ter ontspanning: <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Terry_Pratchett"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_38">Pratchett</span></a>, <a href="http://en.wikipedia.org/wiki/V._C._Andrews"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_39">Andrews</span></a>, <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Dan_Brown"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_40">Brown</span></a>, <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Jack_Vance"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_41">Vance</span></a>, en dus ook <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_42">King</span>. Maar <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_43">Eco</span>, <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_44">Marquez</span>, <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_45">Pratchett</span> en <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_46">King</span>: voor mij hebben zij allemaal een zeer persoonlijke stijl ontwikkeld die mij aanspreekt. Hun boeken boeien mij. En in de twee lijstjes hierboven vind je ook schrijvers van wie ik wellicht nooit meer iets zal lezen, omdat ze mij niet kunnen raken. En mijn eigen onderscheid tussen “boeiend” en “niet boeiend” vind ik nog altijd relevanter dan de categorieën die de winkel in mijn plaats probeert te maken.</p> <p style="margin-bottom: 0cm;">Iemand die ook te maken kreeg met de tweespalt tussen populariteit en artistieke geloofwaardigheid was <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Alfred_Hitchcock"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_47">Alfred</span> <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_48">Hitchcock</span></a>, in mijn ogen <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_49">één</span> van de belangrijkste filmregisseurs van de vorige eeuw. In bepaalde middens kun je echter beter dwepen met <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Ingmar_Bergman"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_50">Ingmar</span> Bergman</a> of <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Sergej_Eisenstein"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_51">Sergei</span> <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_52">Eisenstein</span></a>. <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_53">Hitchcock</span> is immers vooral de man van de “suspense”, de genrefilm, en dat is toch nog altijd een trapje lager dan het ware cinematografische meesterwerk. Zeker toen hij zich – <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_54">godbetert</span>! – inliet met televisie, heeft hij heel wat <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_55">credibiliteit</span> bij cinefielen verloren. Maar (her)bekijk het oeuvre van de man, en je moet toegeven dat hij een pak klassiekers afgeleverd heeft. En net zoals je <a href="http://www.stephenking.com/DarkTower/">De Donkere Toren</a>, <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/De_beproeving">De Beproeving</a> of <a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Lisey%27s_Story"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_56">Lisey's</span> Verhaal</a> van Stephen <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_57">King</span> niet zomaar horrorverhalen kunt noemen, zijn <a href="http://www.imdb.com/title/tt0044079/"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_58">Strangers</span> On A Train</a>, <a href="http://www.imdb.com/title/tt0054215/"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_59">Psycho</span></a>, <a href="http://www.imdb.com/title/tt0052357/"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_60">Vertigo</span></a> of <a href="http://www.imdb.com/title/tt0056869/"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_61">The</span> <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_62">Birds</span></a> veel meer dan thrillers.</p> <p style="margin-bottom: 0cm;">Maar we denken toch o zo graag in hokjes. <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Surrealisme">Surrealisme</a> of <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Expressionisme">expressionisme</a>? Het realistisch <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Drama_%28genre%29">drama</a> of de <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Romantische_komedie">romantische komedie</a>? <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Heavy_metal">Heavy <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_63">metal</span></a> of het <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Levenslied">levenslied</a>? Foute <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Disco">disco</a> of authentieke <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Blues">blues</a>? <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Harry_Potter"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_64">Harry</span> Potter</a> of <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Oliver_Twist"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_65">Oliver</span> Twist</a>? In wezen maakt het allemaal niets uit. Wat voor jou de krenten uit de pap zijn, is voor iemand anders het papier niet waard waarop het gedrukt staat. Het komt er dus op aan je eigen keuzes te maken, je eigen smaak te vormen. Niet iedereen lust champagne, en sommigen vinden <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_66">Coca-Cola</span> echt wel lekkerder.</p><p style="margin-bottom: 0cm;"><br /></p>Roelhttp://www.blogger.com/profile/01949630957569593261noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-8619195647029495825.post-62480921633395998492008-04-21T12:59:00.000-07:002008-04-23T03:47:03.279-07:00De natuur is analoog<p style="margin-bottom: 0cm;">Velen zullen zich misschien nog herinneren hoe in de jaren '80 van de vorige eeuw een nieuwe geluidsdrager geïntroduceerd werd: de <span style="color: rgb(0, 0, 128);"><u><a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Compact_disc">compact disc</a></u></span>, of kortweg CD. De geluidskwaliteit werd geprezen, evenals de onverslijtbaarheid van het schijfje. Oude vinylplaten werden plots enkel nog iets voor nostalgici. De vraag was trouwens niet of, maar wanneer ook jij overstag zou gaan en je een CD-speler zou aanschaffen. Na verloop van tijd werden albums enkel nog op CD uitgebracht. Nadat je dan uiteindelijk die oude platenspeler had weggedaan – want je kocht toch enkel nog CD's – werd je platencollectie waardeloos.</p> <p style="margin-bottom: 0cm;">Maar niet getreurd, want platenlabels maakten van de gelegenheid gebruik om zowat hun volledige catalogus opnieuw uit te brengen op CD. Velen kochten dus de albums die ze enkele jaren voordien als LP gekocht hadden nu op CD. De CD-verkoop kende pieken waar de platenlabels vandaag alleen nog maar van kunnen dromen. Wat men er meestal niet bij vertelt, is dat deze pieken in feite het gevolg waren van een tweede keer langs de kassa te passeren voor hetzelfde product. Voor een plaat waar je enkele jaren voordien al auteurs- en andere rechten op betaald had, moest je dit nu opnieuw doen als je het ding wilde kunnen afspelen op de nieuwe apparatuur.</p> <p style="margin-bottom: 0cm;">In de hele discussie over de kelderende CD-verkoop is dit geen onbelangrijk gegeven. Na de introductie van het digitale kleinood heeft men immers in belangrijke mate geteerd op het recycleren van muziek uit de decennia voordien. Tegen de eeuwwisseling had iedereen zijn oude platencollectie intussen wel op CD, althans de platen die men nog graag wilde beluisteren. Het falen van nieuwe audioformaten als <span style="color: rgb(0, 0, 128);"><u><a href="http://en.wikipedia.org/wiki/DVD-Audio">DVD-audio</a></u></span> en <span style="color: rgb(0, 0, 128);"><u><a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/SACD">SACD</a></u></span> toonde trouwens aan, dat het publiek geen zin had om een derde keer voor hetzelfde product te betalen.</p> <p style="margin-bottom: 0cm;">Dit zou trouwens een verhelderende geschiedenisles kunnen zijn voor zij die vandaag gokken op <span style="color: rgb(0, 0, 128);"><u><a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Blu-ray">Blu-ray</a></u></span>, dat het concurrerende <span style="color: rgb(0, 0, 128);"><u><a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Hd-dvd">HD-DVD</a></u></span> “verslagen” heeft als mogelijke opvolger van de <span style="color: rgb(0, 0, 128);"><u><a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Dvd">DVD</a></u></span>. Zit er iemand te wachten op een nieuw videoformaat, nu iedereen de voorbije jaren zijn VHS-videocassettes vervangen heeft door DVD-schijfjes? Ik ben in elk geval nog niet meteen van plan mijn DVD-speler te vervangen door alweer een nieuw systeem.</p> <p style="margin-bottom: 0cm;">Maar laat ons even terugkeren naar de CD, dat ding dat onverslijtbaar was en een zoveel betere geluidskwaliteit had dan de oude vinylplaat. Maar is dat wel zo? Mijn CD-collectie bevat in elk geval heel wat bekraste exemplaren, dus onverslijtbaar zijn ze zeker niet. Intussen wordt dat ook niet meer beweerd, maar 20 jaar geleden was het wel een verkoopsargument!</p> <p style="margin-bottom: 0cm;">En dan wil ik toch even nostalgisch worden. Want een CD beluister je, maar een LP kun je koesteren. Om te beginnen is het <span style="color: rgb(0, 0, 128);"><u><a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Artwork">artwork</a></u></span> van een CD maar een flauw afkooksel van dat van een LP. Voor degenen die vertrouwd zijn met fotoalbums op het internet: als een LP-hoes de werkelijke foto is, dan kun je een CD-hoesje beschouwen als een <span style="color: rgb(0, 0, 128);"><u><a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Thumbnail">thumbnail</a></u></span> die je slechts een indruk geeft van hoe het eruit moet zien. Het uniforme plastic doosje waardoor elke CD hetzelfde, steriele uitzicht heeft, helpt ook al niet. Een CD doet niet eens moeite om te verbergen dat het een massaproduct is, terwijl je bij een LP toch meer het gevoel had iets unieks te bezitten. De CD geeft je dan wel de mogelijkheid muziek te beluisteren in digitale kwaliteit, maar weinig CD's bieden daarbovenop een meerwaarde. Verbaast dan de keuze die sommige mensen maken als ze dezelfde muziek gratis van het internet kunnen plukken? Deze muziek is dan meestal gecomprimeerd tot mp3-bestanden, en dus van een mindere kwaliteit dan de oorspronkelijke CD.</p> <p style="margin-bottom: 0cm;">Maar is die oorspronkelijke CD-kwaliteit dan wel zo geweldig? Want dat was toch dat andere verkoopsargument? Hierbij moet je weten, dat bij het omzetten van analoge naar <span style="color: rgb(0, 0, 128);"><u><a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Digitale_audio">digitale muziek</a></u></span> keuzes gemaakt worden: welke signalen worden wel, en welke worden niet omgezet in een digitaal signaal? Een volledig album mag immers niet meer dan 700 MB in beslag nemen, want anders raakt het niet op zo'n schijfje! Als ik het heel eenvoudig mag samenvatten, kun je stellen dat frequenties die niet waargenomen worden door het menselijk oor uit de muziek gefilterd worden. Iedereen die ooit wel eens een concert bijgewoond heeft, weet echter dat geluid ook op andere manieren waargenomen wordt dan enkel via de oren. De keuze tussen de originele CD en een mp3-bestand is dus niet de keuze tussen het origineel en een gecomprimeerde versie; het is een keuze tussen een gewone digitale versie – waarbij sowieso al compromissen gesloten werden – en een gecomprimeerde digitale versie. Een vinylplaat daarentegen benadert trouwer de oorspronkelijke muziek, want er werden geen plaatsbesparende bewerkingen op uitgevoerd. Als je een plaat oplegt hoor je weliswaar bijgeluiden die weleens omschreven worden als “spek bakken”, maar je kunt de muziek ook beluisteren in al zijn glorie. Een CD heeft niet de bijgeluiden, maar ontbeert in al zijn steriliteit ook de warme, volle klank van het origineel.</p> <p style="margin-bottom: 0cm;">De voorbije decennia heeft men ons ervan proberen te overtuigen dat digitaal synoniem is van kwaliteit. We zijn dan ook massaal overgestapt op digitale muziek, digitale foto's en ga zo maar door. Maar een digitaal bestand is nooit meer dan een vertaling van de werkelijkheid in nulletjes en eentjes, ongeacht of het gaat om bijvoorbeeld een afbeelding of een geluidsbestand. Hierbij moet altijd de keuze gemaakt worden hoe gedetailleerd de vertaling gebeurt. Denk bijvoorbeeld aan fototoestellen: sommige leveren foto's af van 4 megapixels, andere van 6 of 10 megapixels. Maar als je ver genoeg inzoomt, kom je altijd terecht op de blokjes, de digitale stukjes informatie, waaruit de foto is samengesteld.</p> <p style="margin-bottom: 0cm;">Maar de natuur is niet samengesteld uit blokjes. De natuur is analoog.</p><p style="margin-bottom: 0cm;"><br /></p>Roelhttp://www.blogger.com/profile/01949630957569593261noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8619195647029495825.post-11318222038215951552008-03-30T12:46:00.000-07:002008-03-31T01:42:56.105-07:00BIFFF<p style="margin-bottom: 0cm;">Gelijkgestemden zoeken elkaar op. Kijk maar naar een voetbalwedstrijd, een boekenbeurs, een tentoonstelling of een theatervoorstelling: we bezoeken niet alleen het evenement, maar we zijn meteen ook in het gezelschap van mensen die minstens één interesse delen. Bij zo'n groep horen, al is het maar tijdelijk, is wellicht één van onze basisbehoeften. We luisteren bijvoorbeeld graag naar muziek, maar we gaan niet alleen naar een concert om de muziek te beluisteren die we evengoed thuis op CD kunnen beluisteren. Nee, we gaan ook naar een concert om daar te luisteren naar muziek in het gezelschap van mensen die deze ook appreciëren.</p><p style="margin-bottom: 0cm;">Ongetwijfeld is dit een belangrijke reden waarom ik al jaren een vaste klant ben op het <a href="http://www.bifff.org/">Brussels Internationaal Festival van de Fantastische Film</a>. Op dit festival kan ik gewoon genieten van de alom aanwezige fantastiek, zonder te moeten uitleggen waarom dat nu allemaal wel zo leuk is, want iedereen die daar rondloopt vindt het geweldig. En dan heb ik het niet alleen over de films. Er worden tentoonstellingen en evenementen georganiseerd die allemaal het fantastische als thema hebben. Je gaat dus niet zomaar een film bekijken, je treedt binnen in een andere wereld waar vanalles te beleven valt. En iedereen die binnenkomt doet dit precies om, al is het maar even, in die wereld te vertoeven.<br /></p><p style="margin-bottom: 0cm;">De editie 2008 is vorige donderdag van start gegaan en loopt nog tot en met dinsdag 8 april. Ik ga er weliswaar niet elke dag naartoe, maar elke editie probeer ik toch hier en daar wat mee te pikken. Vorige zaterdag was ik bijvoorbeeld op de <a href="http://www.bifff.org/spip.php?article80">Body Painting Contest</a>, één van de evenementen op het festival. Bij bodypainting is het menselijk lichaam niet het onderwerp van een kunstwerk, zoals zo vaak het geval is, maar het canvas waarop geschilderd wordt. In tegenstelling tot een tatoeage is een bodypaint tijdelijk van aard: het is een kunstwerk dat onherroepelijk opnieuw verdwijnt als het model onder de douche stapt. Er blijft niets meer van over, behalve wat foto's en filmmateriaal. Het is dan ook niet verwonderlijk dat er op zo'n dag tientallen fotografen en cameralui rondlopen. Ook ik heb uiteraard wat foto's genomen, als zeer bescheiden amateurfotograaf wel te verstaan. Een selectie van mijn foto's zette ik <a href="http://picasaweb.google.be/roel.ec.peeters/BIFFFBodyPaintingContest2008">online</a>. Ook van de edities <a href="http://picasaweb.google.be/roel.ec.peeters/BIFFFBodyPaintingContest2006">2006</a> en <a href="http://picasaweb.google.be/roel.ec.peeters/BIFFFBodyPaintingContest2007">2007</a> kun je trouwens een aantal foto's bekijken.</p> <p style="margin-bottom: 0cm;">Verder zag ik zaterdag de Italiaanse film <a href="http://imdb.com/title/tt0852963/">The Hideout</a>: geen meesterwerk, maar wel een onderhoudende genrefilm. Alles draait om een ex-psychiatrische patiënte die een restaurant wil openen in een oud huis waar vroeger iets vreselijks gebeurd is. Ze begint stemmen te horen, en iedereen in de omgeving doet zijn best om haar ervan te weerhouden de waarheid te achterhalen. Het verhaal is zeker niet vrij van cliché's: trappen kraken en deuren piepen; zo gaat dat nu eenmaal in deze films. Maar toch blijf je geboeid kijken, vooral omdat de waarheid slechts mondjesmaat vrijgegeven wordt. Deze “waarheid” stelt je <a href="http://recp.blogspot.com/2008/02/suspension-of-disbelief.html">suspension of disbelief</a> wel heel erg op de proef, maar het is natuurlijk altijd wel aangewezen om de “realiteits”knop in je hoofd om te draaien als je naar dit soort van films gaat kijken...</p> <p style="margin-bottom: 0cm;">Zoals vele films op het festival, beleefde deze zijn internationale première. Wat er verder zal gebeuren is moeilijk te voorspellen. Ofwel wordt hij opgepikt en kent hij een bioscooprelease, ofwel was dit een unieke kans om hem in dit land te bekijken. Want vele films die je op het festival te zien krijgt, komen bij ons niet eens in roulatie, zelfs niet in het videocircuit. Andere groeien dan weer uit tot kaskrakers of cultfavorieten. In die gevallen voel je je gepriviligeerd, omdat jij op de eerste rij zat toen nog niet iedereen het erover had. Zo was ik 10 jaar geleden compleet ondersteboven van <a href="http://imdb.com/title/tt0123755/">Cube</a>, een film die ik lukraak en zonder veel informatie vooraf ging bekijken op het festival. Intussen heeft hij een echte cultstatus verworven, werden er een <a href="http://imdb.com/title/tt0285492/">sequel</a> en een <a href="http://imdb.com/title/tt0377713/">prequel</a> gemaakt en bewees toenmalig debuterend regisseur <a href="http://imdb.com/name/nm0622112/">Vincenzo Natali</a> met onder meer de opvolger <a href="http://imdb.com/title/tt0284978/">Cypher</a> dat hij nog veel meer in petto had.</p> <p style="margin-bottom: 0cm;">Maar naar zo'n festival ga je niet voor de films alleen. Behalve de Body Painting Contest zijn er nog een boel andere nevenactiviteiten, zoals een <a href="http://www.bifff.org/spip.php?article75">Belgian Film Day</a>, een <a href="http://www.bifff.org/spip.php?article77">Japanimation Day</a>, een <a href="http://www.bifff.org/spip.php?article81">make-up-wedstrijd</a> en, bij wijze van apotheose, een <a href="http://www.bifff.org/spip.php?article79">vampierenbal</a>. Bovendien wordt de lokatie ingericht als een tentoonstellingsruimte, en kun je werken bewonderen van de meest uiteenlopende kunstenaars. Dit jaar zijn er bijvoorbeeld een aantal werken van Jef Bertels te bezichtigen, de man die onder meer verantwoordelijk is voor het prachtige artwork bij de CD's van <a href="http://www.arjenlucassen.com/ayreon/ay_index.html">Ayreon</a>. Maar ga, om een idee te krijgen, vooral zelf maar eens een kijkje nemen op zijn <a href="http://www.jefbertels.be/">website</a>.</p> <p style="margin-bottom: 0cm;">Jarenlang was het BIFFF gehuisvest in Passage 44, maar vorig jaar verhuisde het festival naar <a href="http://www.tourtaxis.com/">Tour & Taxis</a>, een groot gebouwencomplex in de buurt van het Brusselse Noordstation. Momenteel loopt in deze gebouwen trouwens ook de <a href="http://www.starwars-theexhibition.com/index.html">Star Wars-tentoonstelling</a>. Men zou kunnen vrezen dat door een dergelijke schaalvergroting de sfeer aangetast wordt, maar niets is minder waar. Het publiek is in elk geval nog even luidruchtig als vroeger; elders zou mij dat storen, maar hier hoort het er gewoon bij. De publieksvriendelijkheid is trouwens zo mogelijk nog toegenomen: de grotere zalen zijn minder snel volzet, waardoor je meer kans maakt om aan een ticket te geraken als je op 't laatste moment beslist om een filmpje mee te pikken. En dat is precies wat ik de komende dagen van plan ben om nog eens te doen...</p><p style="margin-bottom: 0cm;"><br /></p>Roelhttp://www.blogger.com/profile/01949630957569593261noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8619195647029495825.post-14073616494391004912008-03-01T09:48:00.000-08:002008-03-01T09:50:17.373-08:00H (2)<p style="margin-bottom: 0cm;">Ooooh...! 't Is gedaan. Na ongeveer een half jaar repeteren is “<a href="http://kaahoo.be/waterstof/index.html">H – Waterstof in concert</a>” alweer achter de rug. Het is bijna zoals met een huwelijk: maandenlang tref je alle voorbereidingen; de nacht nadien kruip je dan in je bed en is alles gepasseerd. Wij hadden in elk geval een voldaan gevoel, en naar de reacties tijdens en na het concert te beoordelen, heb ik de indruk dat ook het publiek ervan genoten heeft.<br /></p><p style="margin-bottom: 0cm;">We gaven een stevige aftrap met het ritmische <a href="http://www.youtube.com/watch?v=wopFZ3Wgmdk">Ramaganana</a>. In navolging van <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Urban_Trad">Urban Trad</a> en andere <a href="http://www.ishtar.be/functions/intro.asp">Ishtar</a>s wordt ook dit lied van het Nederlandse <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Treble">Treble</a> (gedeeltelijk) gezongen in een onbestaande taal. Het publiek was meteen mee. De percussie, die de oorspronkelijke versie zo typeert, lieten wij achterwege, maar ik denk dat de gitaar en de stemmen ook mooie ritmes creëerden.</p> <p style="margin-bottom: 0cm;">De frontvrouw kende haar pappenheimers en ze wist dat haar gitaristen ook wel eens graag zouden uitfreaken. Meermaals heeft ze ons immers tijdens repetities vriendelijk tot de orde moeten roepen. Maar we kregen na een viertal nummers ons moment en mochten loos gaan tijdens een instrumentale versie van <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Fleetwood_Mac">Fleetwood Mac</a>s <a href="http://www.youtube.com/watch?v=IJ7l1Oxm40k">Black Magic Woman</a>. Iedereen is op zijn of haar beurt wel aan bod gekomen. Met een a capella-versie van <a href="http://www.youtube.com/watch?v=sa73jTtAVXU">After The Goldrush</a> (<a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Neil_Young">Neil Young</a>) konden de vier hemelse stemmen voluit bewijzen wat ze waard waren en kregen de muzikanten een korte rustpauze.</p> <p style="margin-bottom: 0cm;">Intussen trachtten we een mooi evenwicht te bewaren tussen emotie (denk aan <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Randy_Newman">Randy Newman</a>s <a href="http://www.youtube.com/watch?v=gjQURCqTei4">Feels Like Home</a> of <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/John_Hiatt">John Hiatt</a>s <a href="http://www.youtube.com/watch?v=8UkKTlzyLhQ&feature=related">Have A Little Faith</a>), ambiance (zoals onder meer bij <a href="http://www.youtube.com/watch?v=4fykZ3PymMo">Black Horse And A Cherry Tree</a> van <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/KT_Tunstall">KT Tunstall</a>) én humor. Voor <a href="http://www.maandacht.be/schreeuwhetuit/teksten/03.html">Meneer De Psychiater</a> (uit <a href="http://www.maandacht.be/schreeuwhetuit/">Schreeuw Het Uit</a>, een muzikaal project met chronisch zieke patiënten) en <a href="http://www.lyricsvault.info/songs/6758.html">Swimming In The Pool</a> van <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/The_Radios">The Radios</a> werden zelfs allerlei attributen aangedragen: doktersjassen, roze brillen, zwembandjes, zwemvinnen, badmutsen,... Het oog wil ook wat, niet?</p> <p style="margin-bottom: 0cm;">De organisatie verliep vlekkeloos. Niet altijd kun je als muzikant gewoon ergens aankomen, je instrument uitpakken, soundchecken en beginnen spelen. Maar alles was perfect georganiseerd: van licht en geluid tot de aankleding van de zaal en voorzieningen voor drank en versnaperingen. Het moet gezegd: heel wat mensen hebben vrijwillig hun steentje bijgedragen. Ik durf zelfs niet beginnen op te sommen hoeveel helpende handen er die dag waren, maar 't waren er vele. Bedankt, allemaal!</p> <p style="margin-bottom: 0cm;">Maar de grootste pluim gaat naar de initiatiefneemster! Ik herinner me hoe zij en ik op een zomeravond op haar terras de eerste plannen maakten. We hadden elk een stapeltje CD's en we brainstormden over hoe we het allemaal zagen. In de maanden nadien werden medemuzikanten en -zangeressen gezocht en raakte de groep voltallig. Haar echtgenoot nam de praktische kant van de organisatie voor zijn rekening. Ondertussen zorgde haar aanstekelijk enthousiasme ervoor dat iedereen 100% van zichzelf gaf om er het allerbeste van te maken.</p> <p style="margin-bottom: 0cm;">En nu is 't dus gedaan. Maar de vriendschap en de mooie herinneringen zullen blijven. Voor hen die nog wat willen nagenieten, of voor hen die er niet bij waren maar toch de sfeer willen opsnuiven, staan er intussen leuke <a href="http://www.flickr.com/photos/matthiasvan/sets/72157603976737969/">foto's</a> online. Veel plezier ermee, en tot een volgende keer!</p><p style="margin-bottom: 0cm;"><br /></p>Roelhttp://www.blogger.com/profile/01949630957569593261noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-8619195647029495825.post-13371392549575258772008-02-16T15:08:00.000-08:002008-02-17T03:53:18.761-08:00Suspension of disbeliefAls filmliefhebber raak ik met mensen regelmatig in gesprek over film. Al snel kom je dan bij de vraag: “Waarom vind je een bepaalde film goed?” In wezen is dit voor mij niet echt relevant, omdat het antwoord altijd onvolledig zal zijn. Vragen als “Wat spreekt jou aan in dit kunstwerk?”, “Waarom vind je dit mooie muziek?” of “Waarom vind je wijn lekker?” vragen naar een rationele analyse van een ervaring, waardoor de ervaring zelf aan kracht verliest. Hoogstens kun je enkele elementen aanstippen, maar de totaalervaring die het bij jou teweegbrengt zul je nooit kunnen verwoorden.<br /><br />En toch vertel ik honderduit waarom ik die ene film wel, en andere niet zo geweldig vind. Ik put mij uit in adjectieven om aan te tonen dat het de moeite waard is om hem te bekijken. Af en toe schrijf ik er zelfs iets over, omdat ik vind dat die bepaalde film niet voorbehouden mag blijven voor een select clubje mensen dat hem toevallig ontdekt heeft. Soms wordt mijn mening gedeeld, soms ook niet. Los daarvan blijft het echter een tweestrijd. Je geniet van de ervaring en je deelt deze ook graag. Maar door de ervaring te delen dreig je er misschien minder van te kunnen genieten. Je moet immers proberen die ervaring te vertolken en een waaier aan emoties die je ervaren hebt te vertalen met een meestal ontoereikende woordenschat.<br /><br />Ergens in het gesprek komen mensen er doorgaans ook achter, dat ik onder meer liefhebber ben van fantastische films in het algemeen en horrorfilms in het bijzonder. Het hangt dan natuurlijk af wie je tegenover je hebt, maar ergens komt er dan wel een zin als “…maar dat kan toch allemaal niet echt, dat is toch niet realistisch…” Over irrelevante opmerkingen gesproken! De kans dat we ooit aangevallen zullen worden door <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Zombie">zombies</a>, <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Vampier">vampiers</a> of het monster van <a href="http://imdb.com/title/tt0021884/">Frankenstein</a> is inderdaad behoorlijk klein. Maar wat doet dat ertoe?<br /><br />Het is opvallend dat je deze opmerkingen minder hoort als de film voor kinderen bedoeld is. Kinderen mogen genieten van verhalen over pratende dieren, vliegende mensen of wezens die niet bestaan. Heb je ooit al iemand horen zeggen: “Het kan toch niet dat <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Roodkapje">Roodkapje</a> tegen de wolf praat?” of “<a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Smurf">Smurfen</a> bestaan toch niet echt!”? Maar als de film voor volwassenen bedoeld is, moet het plotseling allemaal realistisch zijn. Sommige mensen vinden het fijn om gezellig samen met hun kinderen een <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/The_Walt_Disney_Company">Disney</a>film te bekijken. Is het niet erg als je kinderen het alibi moeten zijn om jezelf toe te laten van fantasie te genieten?<br /><br />Het summum van de realistische film, volgens sommige mensen althans, zou dan zijn als het “gebaseerd is op waar gebeurde feiten”. Let wel: er zijn schitterende films gemaakt die gebaseerd zijn op waar gebeurde feiten! Onlangs heb ik bijvoorbeeld nog ontzettend genoten van de klassieker <a href="http://imdb.com/title/tt0074119/">All The President’s Men</a>, een politieke thriller uit de jaren ’70 over het <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Watergate">Watergateschandaal</a>. Maar het is op zich geen kwaliteitslabel als een film gebaseerd is op feiten. In de lading (TV-)films die ons vanuit Amerika overspoelen en die allemaal gebaseerd zijn op feiten, zit volgens mij heel veel kaf tussen het koren. Maar goed, je mag mij tegenspreken.<br /><br />Een film hoeft dus wat mij betreft niet realistisch te zijn, maar hij moet wel geloofwaardig zijn. En daar knelt misschien het schoentje, want deze twee termen worden nogal eens verkeerdelijk als synoniemen gebruikt. Is een film geloofwaardig als hij realistisch is? Nee, dus! Ik heb al verschillende films gezien die realistisch zijn – ja, zelfs gebaseerd op feiten – maar tegelijkertijd compleet ongeloofwaardig. Het is namelijk niet omdat het realistisch is, dat je het als kijker ook gelooft. Als de vonk tussen de protagonisten in een romantisch drama niet overslaat, als er gaten in het scenario zitten of als de regie ondermaats is geloof je het als kijker niet (zelfs niet als je weet dat het echt gebeurd is).<br /><br />Omgekeerd kan het zijn dat een film helemaal niet realistisch is, maar dat je er als kijker wel in meegevoerd wordt. Gedurende anderhalf uur geloof je dan in spoken. Want dat is de kracht van cinema: je neemt een retourticketje, en je keert weliswaar terug naar de realiteit in je bioscoopzitje, maar tijdens de rit ben je even niet meer in die realiteit. Dit is mogelijk door wat men in het Engels “<a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Suspension_of_disbelief">suspension of disbelief</a>” noemt. Deze term is moeilijk te vertalen, maar verwijst naar de bereidheid van het publiek om de werkelijkheid zoals die in de film geschetst wordt te aanvaarden, ook al is het allemaal niet echt en worden alle wetten van de logica getart.<br /><br />“Suspension of disbelief” zorgt ervoor dat we onze wenkbrauwen niet fronsen als <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Superman">Superman</a> de wereld nog eens redt of als <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Jason_Voorhees">Jason</a> in de zoveelste sequel van <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Friday_the_13th">Friday The 13th</a> opnieuw tot leven wordt gewekt. Het zorgt er ook voor dat we een <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Musicalfilm">musical</a> kunnen uitzitten; in het echte leven overkomt het ons niet zo vaak dat iemand plots een liedje begint te zingen, laat staan dat dit vergezeld gaat met een volledige choreografie die door de omstaanders wordt uitgevoerd. Kort samengevat komt het erop neer dat je niet gewoon de hele tijd zit te denken: “Dit kan toch niet…”<br /><br />Wat maakt een film goed? Meestal kun je een hele lijst beginnen opsommen: het was spannend van begin tot einde, de muziek was mooi, die ene actrice was geweldig, het scenario was ingenieus, het verhaal was ontroerend,... Maar de essentie is volgens mij de “suspension of disbelief”: is de maker erin geslaagd ervoor te zorgen dat ik mij niet afvraag of dit wel echt kan? <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Ang_Lee">Ang Lee</a> is dus geslaagd in zijn opdracht, als hij mij met <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Brokeback_Mountain">Brokeback Mountain</a> kan laten geloven in de liefde tussen twee stoere cowboys. Maar het is zeker straf als <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Clive_Barker">Clive Barker</a> mij met <a href="http://imdb.com/title/tt0093177/">Hellraiser</a> ervan overtuigt dat een kubusvormig doosje de poorten van de hel herbergt, of als <a href="http://imdb.com/name/nm0551076/">Neil Marshall</a>s <a href="http://imdb.com/title/tt0280609/">Dog Soldiers</a> mij gedurende anderhalf uur meeneemt naar een wereld waar weerwolven bestaan...Roelhttp://www.blogger.com/profile/01949630957569593261noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8619195647029495825.post-86761755262859637252008-01-20T10:47:00.000-08:002008-01-20T11:26:34.625-08:00HA Volonté heette de muziekgroep waarin ik enkele jaren meegespeeld heb, nu ruim 15 jaar geleden. Met z'n elven stonden we op het podium; ik speelde gitaar. We waren gestart als een covergroep met een zwak voor reggae, maar ook rock- en a cappella-invloeden klonken van in 't begin door in het groepsgeluid. Na een tijdje eiste ook soul een plaatsje op. Van <a href="http://www.youtube.com/watch?v=hg2n039txnk">No Woman, No Cry</a> naar <a href="http://www.youtube.com/watch?v=Ea9mV9EhPvE">Soul Man</a>: het was voor ons indertijd maar een kleine stap. Af en toe was er wel eens een eigen compositorische inbreng, maar we bleven toch vooral covers spelen en ambiance was steevast belangrijker dan muziektechnische hoogstandjes.<br /><br />Intussen zijn we 15 jaar en vele muziekprojecten later. Eén van de voormalige zangeressen van A Volonté wil in 2008 nog eens het podium op, en ze heeft enkele muzikanten en zangeressen opgetrommeld om er een groot feest van te maken. Het was een kennismaking met nieuwe mensen, maar vooral een weerzien van vrienden waarvan sommigen elkaar enige tijd uit het oog verloren waren, maar waarbij je meteen voelde dat de goesting om samen muziek te maken eigenlijk nooit verdwenen is. Want er is toch nog altijd een verschil tussen in je eentje op je gitaar te zitten tokkelen en met een groep van vrienden muziek te maken.<br /><br />Vele ideeën werden geopperd en terug afgevoerd. In elk geval zou de focus op de stemmen liggen. De frontvrouw en 3 medezangeressen hebben allen een geweldig stemgeluid en zijn tot vocale hoogstandjes in staat: het was een logische keuze. Deze 4 zangeressen worden geflankeerd door 2 gitaristen: de vroegere bassist van A Volonté (en meer dan eens in het verleden mijn partner in crime) en ikzelf. Mijn collega speelt ook piano, en voor één of twee songs ruilen hij of ik de gitaar om voor een basgitaar.<br /><br />Het duurde lang voor de definitieve setlist vastlag. Verschillende nummers werden om allerlei redenen afgevoerd, maar op zowat elke repetitie kwam er ook wel een nieuw voorstel. Hetgeen overblijft is een mix van bekende songs en onbekende pareltjes. Onze covers van <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Natasha_Bedingfield">Natasha Bedingfield</a>, <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Dido_Armstrong">Dido</a>, <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/ABBA">ABBA</a> of <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/John_Hiatt">John Hiatt</a> zullen de meeste mensen wel herkennen. Maar onbekend maakt onbemind, dus willen we zeker ook minder bekend materiaal spelen van onder meer <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Randy_Newman">Randy Newman</a>, <a href="http://www.tuckandpatti.com/">Tuck and Patti</a>, <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Mira_(zangeres)">Mira</a> of <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Eva_De_Roovere">Eva De Roovere</a>. We zijn geen jukebox en nog minder een balorkest. We willen daarentegen een eigen interpretatie brengen van nummers die ons, om welke reden dan ook, aanspreken.<br /><br />Tijdens de repetities groeide het idee om het niet alleen voor onszelf te doen. Als we ons enthousiast musiceren konden koppelen aan een goed doel, aan een organisatie die projecten uitbouwt waarin we het volste vertrouwen hebben, zouden we twee vliegen in één klap slaan. En zo werden contacten gelegd met <a href="http://www.kaahoo.be/">KaaHoo</a>, een project voor jonge kinderen in Gambia. De opbrengst van het concert zal naar dit project gaan.<br /><br />En nu concreet: op zaterdag 23 februari 2008 om 20:00 uur verwachten we een massale opkomst voor “H – Waterstof in Concert”. Het concert zal doorgaan op het volgende adres: <a href="http://www.pbe.be/N_PBE_route.asp">PBE</a>, Diestsesteenweg 126, Linden. Wie zeker wil zijn van een plekje kan best kaarten op voorhand bestellen, want ze vliegen de deur uit. Wij hebben ons alleszins voorgenomen er een onvergetelijke, sfeervolle en geweldige avond van te maken. We hopen van jou hetzelfde!<br /><br />Alle verdere informatie vind je terug op <a href="http://www.kaahoo.be/waterstof/">http://www.kaahoo.be/waterstof/</a>.Roelhttp://www.blogger.com/profile/01949630957569593261noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8619195647029495825.post-10000529072607936002007-12-23T11:24:00.000-08:002007-12-26T10:13:34.014-08:00PassiePassie is een vreemd woord. Het heeft twee nogal verschillende betekenissen, niet alleen in het Nederlands trouwens. In de eerste plaats denk je natuurlijk aan passie als synoniem voor hartstocht. Maar het woord passie verwijst ook naar een lijdensweg, in het bijzonder naar het lijdensverhaal van Jezus. Denk maar aan <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/The_Passion_of_the_Christ">The Passion Of The Christ</a>, de film over Jezus' laatste uren van <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Mel_Gibson">Mel Gibson</a>.<br /><br />Daaraan dacht ik, toen ik ging kijken naar <a href="http://www.imdb.com/title/tt0019254/">La Passion De Jeanne D'Arc</a>, een stille filmklassieker van <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Carl_Theodor_Dreyer">Carl Theodor Dreyer</a> uit 1928. De film werd vertoond in het Brusselse <a href="http://www.ledoux.be/Index/index.aspx?language=3">Filmmuseum</a>, live begeleid op piano. Ondanks de tijdelijke verhuis van het Filmmuseum, wegens verbouwingen, houdt men daar trouwens een frequentie aan van 2 vertoningen per dag. Wellicht zul je me daar nog wel ooit tegenkomen. Maar dit terzijde.<br /><br />Carl Theodor Dreyer is een regisseur van voor mijn tijd, laat dit duidelijk zijn. Maar de Deense regisseur <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Lars_Von_Trier">Lars von Trier</a>, landgenoot van Dreyer, vermeldt hem wel eens als zijn grote voorbeeld. En omdat het werk van von Trier mij boeit, wilde ik zeker ook eens kennismaken met zijn grote voorbeeld. Bovendien wil ik mij in het algemeen niet beperken tot het bekijken van recente films. Mij zul je zeker nooit horen beweren dat vroeger alles beter was, maar kennismaken met het verleden doet het heden beter begrijpen. Dit geldt voor alles, ook voor film.<br /><br />La Passion De Jeanne D'Arc wordt algemeen beschouwd als een meesterwerk in de filmkunst. Naar mijn bescheiden mening is dit zeer terecht. Na bijna 80 jaar heeft de film absoluut nog niet ingeboet aan emotionele kracht. Dit is zeker te danken aan het vakmanschap en de artistieke visie van Dreyer. Maar de hoofdrolspeelster draagt hier zeker in even grote mate toe bij. <a href="http://www.imdb.com/name/nm0266029/">Renée (Maria) Falconetti</a>, die de rol van Jeanne D'Arc vertolkt, heeft in haar leven slechts één rol gespeeld in een langspeelfilm. Maar deze bracht haar wel meteen in de annalen van de filmgeschiedenis. De getormenteerdheid waarmee zij haar personage gestalte geeft, is ongeëvenaard.<br /><br />Dreyer heeft gekozen voor een bijna documentaire aanpak. Gebaseerd op de authentieke geschriften van het proces, dat uiteindelijk leidde tot de terechtstelling van Jeanne D'Arc en haar dood op de brandstapel, wil de film een beeld schetsen van deze gebeurtenis. In tegenstelling tot de meeste <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Lijst_van_films_over_Jeanne_d">andere verfilmingen</a> van het leven van Jeanne D'Arc, wordt er hier geen aandacht besteedt aan haar levensloop, we krijgen geen engelen te zien die boodschappen brengen of we zien geen geharnaste protagoniste in een heldhaftige strijd. In de plaats krijgen we een sobere weergave van het proces.<br /><br />Jeanne D'Arc is in deze adaptatie een fragiele, breekbare vrouw, aan het einde van haar krachten. Ze gelooft rotsvast in de taak die zij van God gekregen heeft. En ze is ervan overtuigd dat haar rechters gezonden zijn door de duivel zelf, met als enige bedoeling haar te doen verzaken aan haar geloof. Deze rechters op hun beurt zijn er evenzeer van overtuigd dat zij een zware taak uitvoeren, hun door God opgedragen: deze vrouw werd volgens hen verleid door Satan, en ze kan pas gered worden als zij dit toegeeft. Hierin schuilt de tragiek van de film: zowel de standvastigheid van Jeanne D'Arc – sommigen zullen het koppigheid noemen – als de listigheid waarmee haar rechters haar trachten te overhalen, zijn ingegeven door een zelfde, diep geloof.<br /><br />De meedogenloosheid waarmee de rechters deze hulpeloze, jonge vrouw trachten te vermurwen, snijdt bij momenten door merg en been. Allerhande chantagemiddelen worden gebruikt om haar te overhalen. En als ze even het bewustzijn verliest, krijgt een arts de opdracht ervoor te zorgen dat ze in geen geval een natuurlijke dood zal sterven.<br /><br />De unieke beeldtaal maakt dat de film een zeer sterke indruk nalaat. Dreyer maakt vooral gebruik van close-ups, waardoor de kijker zeer nauw betrokken wordt bij de personages. Wanneer de camera keer op keer inzoomt op het wanhopige gezicht van de beschuldigde, die af en toe een traan laat of vertwijfeld opkijkt, laat dit je als kijker niet onbewogen. Ook de rechters krijgen door de veelvuldige close-ups elk een duidelijk profiel: dit is niet zomaar een bende slechteriken, maar mensen van vlees en bloed die door het leven getekend werden (ook fysiek trouwens: ik moest denken aan de monniken uit <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/The_Name_of_the_Rose">The Name Of The Rose</a>, die ook niet bepaald fysiek aantrekkelijk genoemd kunnen worden).<br /><br />Voor wie een idee wilt krijgen van de film, zijn er op <a href="http://www.youtube.com/results?search_query=la+passion+de+jeanne+d%27arc&search=Search" search_query=" search=">YouTube</a> verschillende fragmenten uit de film te bekijken, en zelfs de <a href="http://www.youtube.com/watch?v=0rQzsqrkbrU">ganse film</a>. De film zelf zou ik zeker niet op deze manier bekijken. Los van het feit dat een computerscherm niet ideaal is voor het bekijken van een film, is de kwaliteit niet echt geweldig. Wel kan ik aanraden om een representatief <a href="http://www.youtube.com/watch?v=nAqnUPqj3JY">fragment</a> te bekijken.<br /><br />La Passion De Jeanne D'Arc is geen lichte kost. Dit soort van films vraagt een inspanning van de kijker. Hetgeen je ervoor terugkrijgt is echter navenant, en het werkt nog dagen na. Ik ben echter niet iemand die dweept met dit soort van cinefiele meesterwerken en de rest links laat liggen. Ik heb bijvoorbeeld ook een voorliefde voor het horror- en fantasygenre, iets wat vele ernstige cinefielen minderwaardig achten. Ach, een gastronomische maaltijd is misschien lekker, maar een pak frieten kan even goed smaken. Trouwens, er zijn heel goeie films roemloos verborgen gebleven in de plooien van de tijd, en behoorlijk banale of zelfs slechte films, in mijn ogen althans, werden al uitgeroepen tot meesterwerken. Uiteindelijk beslist toch elke kijker voor zich dat een film de moeite waard is, om welke reden dan ook. Laat je dus niks wijsmaken, maar beslis vooral zelf wat je wilt bekijken. Al kan het natuurlijk nooit kwaad om eens af te wijken van je dagelijkse kostje.Roelhttp://www.blogger.com/profile/01949630957569593261noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8619195647029495825.post-79400770832089099262007-12-11T12:34:00.000-08:002007-12-11T12:36:46.979-08:00PJ uit NZDenemarken heeft <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Lars_Von_Trier">Lars von Trier</a>, Spanje heeft <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Pedro_Almodovar">Pedro Almodovar</a> en Nieuw-Zeeland – of all places – heeft <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Peter_Jackson">Peter Jackson</a>: deze mensen hebben hun land letterlijk op de filmkaart gezet. Wat ze met elkaar gemeen hebben, is dat ze door puur talent en doorzettingsvermogen staan waar ze nu staan in hun vakgebied: aan de top. Hierdoor hoeven ze niet te veel compromissen te sluiten, maar ze kunnen de projecten aanvatten die ze willen. Niet veel mensen in de door commercie beheerste filmwereld kunnen dit zeggen. Maar wat meer is: ze zijn daar geraakt, precies door weinig compromissen te sluiten. Want laat ons eerlijk zijn: filmstudio's kunnen in vele gevallen zorgen voor geld (veel geld!) maar aan deze medaille is een bijzonder vervelende keerzijde: je moet immers bereid zijn om te mikken op de grootste gemene deler van het bioscooppubliek. Of dacht je dat de films die je vandaag in de multiplexen kunt gaan bekijken écht het resultaat zijn van louter artistieke ambities?<br /><br />Maar er zijn dus uitzonderingen. Toen we enkele jaren geleden <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/The_Lord_of_the_Rings:_The_Fellowship_of_the_Ring">The Lord Of The Rings: The Fellowship Of The Ring</a> en wat later ook deel <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/The_Lord_of_the_Rings:_The_Two_Towers">2</a> en <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/The_Lord_of_the_Rings:_The_Return_of_the_King">3</a> konden bekijken, was dit niet het zoveelste product dat op een vergadering van aandeelhouders ontstaan is. Drie films die peperduur zijn en elk ruim 3 uur duren zijn commercieel niet echt helemaal verantwoord. Maar dit was iemands droom die uitkwam, niets meer en niets minder. De droom was een <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/In_de_Ban_van_de_Ring">boek</a> te verfilmen, dat beschouwd wordt als een ijkpunt in de twintigste-eeuwse (fantastische) literatuur. De man achter dit alles was Peter Jackson.<br /><br />In feite deed Jackson wat hij zijn hele leven al gedaan had: koppig zijn eigen zin doordrijven. Van toen hij als kind <a href="http://imdb.com/title/tt0024216/">King Kong</a> gezien had, wist hij wat hij wilde doen: films maken. Hij begon dus het nodige materiaal te verzamelen, korte filmpjes te draaien en mensen bij elkaar te brengen die zijn passie deelden. En hij draaide uiteindelijk zijn eerste lange film. 't Is te zeggen: elk weekend, elk uurtje vrije tijd kwamen hij en een aantal andere prettig gestoorde geesten samen om die film in mekaar te knutselen. Zonder het grote geld, maar met veel ambitie en goesting. De film heette <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Bad_Taste">Bad Taste</a>. De filmwereld zou nooit meer dezelfde zijn.<br /><br />Het verhaaltje van Bad Taste is te gek om los te lopen: aliens hebben net de smaak van mensenvlees ontdekt, en ze willen het verwerken tot een soort van intergalactische fastfood. Dit is echter buiten het AIDS (Astro Investigation and Defense Service) gerekend, een zootje ongeregeld dat de strijd aanbindt met de aliens. In ware splattertraditie spatten bloed en hersenen in het rond, maar het is allemaal met zoveel humor en enthousiasme gedaan, dat de film pure fun is.<br /><br />Dat kun je trouwens ook zeggen van de volgende films die Jackson maakte. <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Meet_the_Feebles">Meet The Feebles</a> is een krankzinnige, muzikale poppenfilm; denk aan een kruising tussen <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Muppet">The Muppets</a>, <a href="http://imdb.com/title/tt0068468/">Deep Throat</a> en <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Rambo:_First_Blood_part_II">Rambo</a>, en je komt aardig in de buurt. Je moet het zien om het te geloven! En <a href="http://imdb.com/title/tt0103873/">Braindead</a> is dan weer een alle-remmen-los-variant op het zombiethema, waarin een schuchtere jongeman een bende zombies in zijn kelder verborgen tracht te houden voor de buitenwereld.<br /><br />In het cultciruit had Jackson intussen naam gemaakt, zeker naar aanleiding van de laatstgenoemde film. Met <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Heavenly_Creatures">Heavenly Creatures</a> verraste hij in 1994 echter vriend en vijand. Gebaseerd op waar gebeurde feiten, leidt Jackson ons binnen in de gevoelswereld van twee tienermeisjes die, als ze dreigen van elkaar gescheiden te worden, een vreselijk plan bedenken. Net als met The Lord Of The Rings, bewees hij hier al een neus te hebben voor jong, beloftevol talent. Na deze film zou <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Kate_Winslet">Kate Winslet</a> immers uitgroeien tot één van de topactrices van haar generatie.<br /><br />Een oversteek naar Amerika leek de volgende, logische stap. Daar maakte Peter Jackson <a href="http://imdb.com/title/tt0116365/">The Frighteners</a>, een komische horrorfilm met een niet onaardige <a href="http://imdb.com/name/nm0000150/">Michael J. Fox</a> in de hoofdrol. The Frighteners is zeker geen slechte film: grappig en boordevol geweldige special effects. Maar je voelt dat hier compromissen gesloten zijn: de scherpe randjes zijn eraf gevijld. Het is een amusante kijkervaring, maar geen film die je echt bijblijft. Jackson moet dit zelf ook beseft hebben: van nu af aan zou hij zich wel nog laten financieren vanuit Amerika, maar zijn vertrekbasis zou voor eens en voor altijd Nieuw-Zeeland zijn.<br /><br />De rest is geschiedenis. Met The Lord Of The Rings maakte Peter Jackson een meesterwerk, waarmee hij zich bewees als één van de grootste hedendaagse filmregisseurs. Net als <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/George_Lucas">George Lucas</a> met <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Star_Wars">Star Wars</a> deed, 30 jaar geleden, heeft hij een trilogie gedraaid die telkens opnieuw bekeken kan worden en ongetwijfeld in de toekomst steeds nieuwe generaties zal kunnen bekoren. En als ooit <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/De_Hobbit">The Hobbit</a> verfilmd zou worden, zeg maar de prequel op The Lord Of The Rings, is het dan ook voor velen ondenkbaar dat iemand anders aan het roer zou staan.<br /><br />Bovendien gaf het succes van The Lord Of The Rings hem de kans om een project aan te vatten dat hij al lang koesterde: een nieuwe versie van <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/King_Kong_(2005)">King Kong</a> draaien, de film waar het allemaal mee begonnen is. Met heel veel liefde voor het origineel maakte hij er een wervelende hommage van, waarbij de kijker zich werkelijk teruggeslingerd weet in de tijd en zich waant in het New York van de jaren ‘30. Het was een kinderdroom die uitkwam. En uiteindelijk is dat, en misschien wel niets anders, de essentie waar het in films om gaat: dromen!Roelhttp://www.blogger.com/profile/01949630957569593261noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-8619195647029495825.post-22625234251464451652007-12-01T13:43:00.000-08:002007-12-04T23:48:20.238-08:00LASIKOoit was ik op een concert van de Nederlandse punkgroep <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Heideroosjes">De Heideroosjes</a>. Zoals je wellicht kunt vermoeden, speelt de actie zich tijdens dit soort van concerten niet enkel op het podium af, maar ook in het publiek, waar menigeen zich laat verleiden tot <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Stagediven">stagediven</a> of <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Crowdsurfing">crowdsurfen</a>. Bij stagediven duikt men vanaf het podium in het publiek, bij crowdsurfen laat men zich drijven op een zee van omhooggestoken handen. Hoewel het eerste spectaculairder oogt, is vooral het tweede niet zonder gevaar: stagedivers zie je op je afkomen, waardoor je je kunt voorbereiden. Crowdsurfers worden meestal van achteren naar voren gedragen, en je hebt niet altijd meteen door dat er langs achteren eentje op je af komt.<br /><br />Op een onbewaakt moment viel er zo'n crowdsurfer van een kilo of 80 in mijn nek: een allesbehalve aangename ervaring, dat kan ik je verzekeren, waarbij mijn bril afviel. Het eerste waaraan ik dacht was niet of ik ergens gekwetst was, maar waar mijn bril was en of die nog heel was. Gelukkig was dit het geval, maar het scheelde niet veel. Op dat moment was mijn bril belangrijker dan mijn pijnlijke nek of wat dan ook. Zonder bril uit die massa komen en thuis geraken: ik had er geen idee van hoe ik dat zou klaargespeeld hebben. De wereld was voor mij immers een wazig geheel van kleurvlekken als ik mijn bril niet meer zou kunnen opzetten. Raak zo maar eens thuis...<br /><br />Dit is één van de aanleidingen geweest om te denken aan een oogcorrectie via laserchirurgie. Uiteraard heb je als brildrager heel wat momenten waarop het lastig is dat er zo’n ding op je neus staat: bij regenweer heb je geen ruitenwissers, in de winter dampen je glazen steevast aan als je ergens binnenkomt en als je gaat zwemmen moet je kiezen tussen geen steek zien of je bril, toch met enig risico, te laten opstaan. Maar veel belangrijker dan al die kleine ongemakken was voor mij de afhankelijkheid van een bril: om te functioneren was ik afhankelijk van een ding dat toch nogal gemakkelijk kan stukgaan. Dit is in elk geval niet echt bevorderlijk voor de gemoedsrust als je ergens naartoe gaat en je hebt geen reservebril in handbereik.<br /><br />Contactlenzen heb ik weleens een weekje uitgeprobeerd, maar dat vond ik niet echt een oplossing. Om te beginnen vervang je de afhankelijkheid van het ene door de afhankelijkheid van het andere. Verder is het toch een heel gedoe om zulke dingen in te brengen, om nog niet te spreken over de producten die erbij horen of het risico om ze kwijt te spelen. Ik ben blij dat ik het eens geprobeerd heb, want nu weet ik wat het is, maar een oplossing voor de rest van mijn leven was het niet.<br /><br />Ik polste dus bij een bezoek aan de oogarts eens naar de mogelijkheden van een oogoperatie, waarna hij mij doorverwees naar een collega die dit soort operaties uitvoert. Daar kreeg ik een uitgebreide toelichting over <a href="http://www.hhart-tienen.be/oogkliniek/lasik.html">LASIK</a> (Laser Assisted in Situ Keratomileusis). Aanvankelijk was het vooral de kostprijs waardoor ik twijfelde, want bij de mutualiteit of een hospitalisatieverzekering kun je niet aankloppen voor een tussenkomst. Anderzijds is dit een soort van investering op lange termijn: een bril is ook niet goedkoop, dus als je regelmatig een nieuwe bril of nieuwe glazen moet hebben, is dat ook een aanslag op je budget.<br /><br />Wat mij opviel bij de reacties van mensen, is dat velen afgeschrikt worden door de idee dat er aan je ogen geprutst wordt. Bovendien ben je klaar wakker, dus je maakt dit bewust mee. Voor mij is dit nooit een tegenargument geweest. Als je tandpijn hebt, ga je ook naar de tandarts, al weet je dat die je met een boor te lijf zal gaan. En, terecht of onterecht, ik ga ervan uit dat mensen die zulke operaties uitvoeren weten waarmee ze bezig zijn.<br /><br />Na nog een aantal voorafgaande onderzoeken werd in september de operatie uitgevoerd, nu zowat 2,5 maand geleden. In zo'n centrum valt om te beginnen op dat je niet alleen bent. Als je buitenkomt uit de operatiezaal zitten de 2 volgende patiënten al te wachten. Maar de wetenschap dat het toch blijkbaar een “routineoperatie” betreft, heeft natuurlijk ook wel iets geruststellends.<br /><br />De operatie gebeurt onder plaatselijke verdoving via druppels in de ogen, en ik kan echt zeggen dat de hele operatie pijnloos verlopen is. Tijdens de operatie maakte ik mij vooral zorgen dat ik mijn ogen niet genoeg kon stilhouden; 10 minuten roerloos naar een lichtje blijven kijken is niet zo eenvoudig als het lijkt. Maar dan vergeet je natuurlijk dat hierbij hoogtechnologisch materiaal gebruikt wordt. Je oog wordt continu in de gaten gehouden door een drietal kleine cameraatjes, die elke beweging volgen en de laser bijsturen. Je moet je oog zo stil mogelijk proberen te houden, maar er is dus wel een “marge”...<br /><br />10 minuten per oog, en vooraf 10 minuten om de ogen te verdoven en alles in gereedheid te brengen: zo'n operatie duurt in totaal een half uur. Nadien kun je gewoon zien, zonder bril! Je hoeft geen dagen met lapjes voor je ogen rond te lopen op de tast of zo, het resultaat is er onmiddellijk. Buiten de operatiezaal kreeg ik oogdruppels... en een DVD. Ja echt: een DVD! Zo'n operatie wordt gewoon gefilmd, en nadien kun je dan rustig je eigen oogoperatie nog eens bekijken...<br /><br />De rest van de dag had ik geïrriteerde ogen. Ik deed ze regelmatig dicht, dat was comfortabeler. Maar echt pijn deden ze niet. En de volgende dag, echt waar, voelde ik er niks meer van. Wel moest ik in 't begin uitkijken om niet in mijn ogen te wrijven. Tijdens zo'n operatie wordt er een flapje van het hoornvlies losgesneden, dat nadien mooi teruggelegd wordt, maar met het wrijven zou dit terug kunnen loskomen. Om deze reden moest ik de eerste week 's nachts mijn ogen afdekken met een soort van doorzichtige schelpen, wat mij deed lijken op een kruising tussen een motorrijder en een <em>alien</em> uit <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/X-files">The X-Files</a>.<br /><br />De oogarts had voorspeld dat ik in 't begin moeite zou hebben om dichtbij te zien, en dat klopt ook. Als je bijziend bent, hebben je ogen immers nooit “moeite” moeten doen om dichtbij te zien. Na de operatie moeten je ogen zich aanpassen om dichtbij te zien. Nog altijd duurt het even voor ik kleine lettertjes kan lezen, maar het verbetert. En, eerlijk waar: ik vind het een klein nadeel ten opzichte van een spectaculair resultaat.<br /><br />Want dat is het werkelijk: een spectaculair resultaat. Op een half uur tijd werd de afwijking van mijn ogen (-7,25 aan de ene en -8,25 aan de andere kant) teruggebracht tot ongeveer 0! Na 25 jaar een bril gedragen te hebben, heb ik nu geen bril meer nodig.<br /><br />Iedereen in mijn omgeving kende mij met een bril, dus uiteraard krijg ik heel veel reacties. Ik heb zelfs meegemaakt dat mensen mij niet meer herkennen! Maar ik merk ook dat er heel veel interesse is. Ga maar eens na hoeveel mensen je kent die werkelijk zonder bril of contactlenzen door het leven gaan: niet zoveel, dat kan ik je verzekeren. Meerdere mensen hebben mij al concrete informatie gevraagd, omdat ze deze operatie ook overwegen. Een waarschuwing is dan op z'n plaats, want de operatie is niet bij iedereen mogelijk: de grootte van de afwijking en de dikte van het hoornvlies bepalen grotendeels of een operatie mogelijk is. Bovendien kunnen sommige problemen simpelweg niet op deze manier verholpen worden. Al deze reacties en vragen zijn in elk geval mede de aanleiding geweest om hieraan eens een blogje te wijden.<br /><br />Het enige wat nu nog moet gebeuren, is het afleren van tics en automatismen. Want die ontwikkel je gedurende 25 jaar: af en toe je bril rechtzetten op je neus, je bril afzetten om te gaan slapen en terug opzetten bij het opstaan,... Inderdaad: 's avonds gaan mijn handen nog altijd naar mijn hoofd om mijn bril af te zetten. Maar laat dit dan de grappige kant van de zaak zijn.<br /><br /><br />PS: Mijn aanvankelijke bedoeling om niet te veel privézaken de wereld in te sturen, wordt met deze bijdrage uiteraard al op de helling geplaatst. Maar intussen heb ik begrepen dat je altijd iets over jezelf prijsgeeft, wat je ook schrijft. Het zij zo. Tot de volgende keer!Roelhttp://www.blogger.com/profile/01949630957569593261noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-8619195647029495825.post-35836934652302266022007-11-24T09:12:00.000-08:002007-11-24T16:00:48.291-08:00Queen & The GatheringAl sinds mijn lagere schoolperiode in de jaren '70 luister ik veel en graag naar muziek. Het begon met een interesse voor <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Blondie_(band)">Blondie</a> en <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/ABBA">ABBA</a>. In de jaren '80 maakte ik via <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Marillion">Marillion</a> kennis met de wereld van de symfonische rock, waarna ik op zoek ging naar de roots hiervan bij groepen als <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Yes_(band)">Yes</a> en <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Genesis_(band)">Genesis</a>. <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Iron_Maiden">Iron Maiden</a> was dan weer de opstap naar de heavy metal. Dit genre, met zijn vele vertakkingen (kijk in dit verband maar eens naar <a href="http://www.imdb.com/title/tt0478209/">Metal, A Headbanger's Journey</a>), volg ik ook nu nog met een meer dan gewone belangstelling. Maar evenzeer kan de akoestische folkpop mij ontroeren. <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Simon_and_Garfunkel">Simon and Garfunkel</a> zijn hiervan de onbetwiste ambassadeurs, maar modernere varianten als <a href="http://www.kingsofconvenience.com/">Kings Of Convenience</a> zijn zeker het ontdekken waard. Ook in ons eigen taalgebied worden er met de regelmaat van de klok albums uitgebracht die het beluisteren meer dan waard zijn: <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Boudewijn_de_groot">Boudewijn De Groot</a> is na al die jaren nog steeds zijn authentieke zelf, maar er staan ook nieuwe generaties artiesten op als <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Spinvis">Spinvis</a>, waarbij het moeilijk wordt welk label dan ook erop te kleven. En los van deze populaire stromingen, zet ik ook wel eens een streepje jazz, (modern) klassiek of wereldmuziek op. Ik wil maar zeggen: het is voor mij belangrijker dat een muzikant goeie muziek maakt, dan dat hij of zij in een bepaald genre onder te brengen is.<br /><br />Ik leer graag nieuwe muziek kennen, maar er zijn twee bands die al jaren een vaste waarde in mijn leven zijn. En ze zijn op de één of andere manier met elkaar verbonden, maar daarover straks meer. Het gaat om de Britse groep <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Queen">Queen</a> en de Nederlandse groep <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/The_Gathering">The Gathering</a>.<br /><br />Queen is ontstaan in het jaar dat ik geboren ben: 1970. Begonnen als een soort van progressieve hardrockgroep, zijn ze in de loop van hun carrière geëvolueerd naar een band die zich niet op één genre laat vastpinnen. Luister naar hun meesterwerk <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/A_Night_at_the_Opera_(album)">A Night At The Opera</a>: de veelzijdigheid van deze plaat is werkelijk onovertroffen.<br /><br />Ik kan vele redenen bedenken waarom Queen uitzonderlijk was. (Hoewel ze met <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Paul_Rodgers">Paul Rodgers</a> nog wel opgetreden hebben en een live-CD en -DVD uitgebracht hebben, is Queen voor mij de groep met Freddie Mercury, die in 1991 gestorven is. Ik heb het dus over Queen in de verleden tijd.) De belangrijkste reden is wellicht, dat ze als vier vrienden en collega's goed met elkaar konden opschieten. Als het niet botert tussen mensen, blijven ze niet ruim 20 jaar samen muziek maken. Verder is het niet onbelangrijk dat Queen de klassieke basisbezetting van een rockgroep vertegenwoordigt: bas, drum en gitaar. Je kunt ervan zeggen wat je wilt, maar deze klassieke combinatie is in zijn eenvoud vaak sterker dan grotere gezelschappen.<br /><br />Queen zou je zelfs kunnen omschrijven als het prototype van een rockgroep:<br /><a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Freddy_Mercury">Freddie Mercury</a>, de excentrieke zanger en een geweldige entertainer<br /><a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Brian_May">Brian May</a>, het muzikale genie en één van de beste gitaristen die ik ken<br /><a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/John_Deacon">John Deacon</a>, de stille bassist die zich eerder op de achtergrond houdt<br /><a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/John_Deacon">Roger Taylor</a>, de drummer en “knapperd” van het gezelschap<br /><br />Dat ze vertrekken vanuit een klassieke rockbezetting, wil niet zeggen dat ze nooit geëxperimenteerd hebben, integendeel. Queen was een groep die de eigen grenzen steevast verlegde op verschillende manieren: door originele instrumenten te gebruiken (harp, ukelele,...), door in vreemde talen te zingen (bijvoorbeeld <a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Teo_Torriatte_(Let_Us_Cling_Together)">Teo Torriatte (Let Us Cling Together)</a> uit <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/A_Day_At_The_Races_(Queen)">A Day At The Races</a> is deels in het Japans gezongen), door de mogelijkheden van de muziekstudio uit te buiten (luister maar eens hoe zij lagen stemmen of gitaarpartijen op mekaar leggen, zodat het lijkt alsof je een gezelschap van tientallen muzikanten en zangers hoort), enz.<br /><br />Queen maakte ook uitstapjes naar de film. In 1980 verzorgden ze de soundtrack van <a href="http://www.imdb.com/title/tt0080745/">Flash Gordon</a>, met gemengde reacties als gevolg. Voor cultfilmliefhebbers zoals ikzelf is de film echter een visueel en auditief festijn.<br /><br />In 1986 pakten ze het voor <a href="http://www.imdb.com/title/tt0091203/">Highlander</a> anders aan: ze schreven geen complete soundtrack, maar wel een aantal nummers voor de film. De LP die erop volgde, <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/A_Kind_of_Magic_(album)">A Kind Of Magic</a>, bevat naast nummers uit de film ook muziek die niks met de film te maken heeft. A Kind Of Magic werd wel een succes, en enkele nummers uit de film werden hits. Highlander gaat over een ras van onsterfelijken waarvan er uiteindelijk slechts één kan overblijven. De film wisselt scènes uit het heden en het (verre) verleden af, waarin we steeds dezelfde protagonisten zien terugkeren. In de film wordt verwezen naar een bijeenkomst van de laatste onsterfelijken: The Gathering.<br /><br />Ondertussen is er in Nederland een groepje tieners begonnen met een metalgroep, en deze naam vinden ze wel cool. Ze besluiten als The Gathering death metal te gaan maken, maar integreren van in het begin melodieuze elementen en vrouwenzang in hun muziek. Intussen is dit gemeengoed geworden – denk maar aan al die gothic metal groepen met zangeressen in de gelederen (<a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Nightwish">Nightwish</a>, <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Within_Temptation">Within Temptation</a>,...) – maar einde jaren '80 was dit behoorlijk vernieuwend.<br /><br />Het debuut <a href="http://www.amazon.com/Always-Gathering/dp/B0000021IF">Always...</a> was, in z'n genre, een behoorlijk succesvol debuut waarvan ik onmiddellijk ondersteboven was. Rauwe death metal, gecombineerd met synthesizertapijten en een heldere vrouwenstem: nog nooit had ik zoiets gehoord. In de opvolger <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Almost_A_Dance">Almost A Dance</a> moest de rauwe grunt plaats ruimen voor een heldere mannenstem, maar de fans en de critici volgden niet. Nochtans: als je de CD nu beluistert, moet je toegeven dat ze absoluut niet slecht is. De muzikanten van The Gathering gaven toen al aan waar ze nog altijd voor staan: niet ter plaatse blijven trappelen, maar eigenzinnig nieuwe wegen durven bewandelen.<br /><br />Met <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Mandylion">Mandylion</a> beleefde The Gathering een doorbraak, niet in de laatste plaats door een nieuwe zangeres in de persoon van <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Anneke_van_Giersbergen">Anneke Van Giersbergen</a>. Zij bleek het ontbrekende puzzelstuk te zijn voor The Gathering. Met haar zou de groep ook meer en meer het metalpad verlaten. De muziek werd experimenteler en meer dan eens haalde de elektronica de bovenhand. Hun experimenteerdrift kwam het best tot uiting in CD's als <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/How_To_Measure_A_Planet?">How To Measure A Planet</a> en <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Black_Light_District">Black Light District</a>. Sommigen noemen het triprock, om het kind een naam te geven; in elk geval werd met elke CD duidelijker dat The Gathering een genre op zichzelf geworden was, en niet paste in welk kader dan ook. Bij gebrek aan duidelijk label vind je de laatste CD's van The Gathering in de winkel nog altijd bij de metal. Maar met metal heeft deze muziek amper nog iets te maken.<br /><br />Intussen staat The Gathering voor een nieuwe uitdaging. Anneke Van Giersbergen heeft beslist om de groep te verlaten, om meer tijd aan haar gezin en haar persoonlijke project <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Agua_de_Annique">Agua De Annique</a> te kunnen besteden. Ik twijfel er niet aan dat The Gathering een nieuwe weg zal vinden, zonder Anneke Van Giersbergen, maar met dezelfde geestdrift en zin voor avontuur. En ik zal uiteraard ook Agua De Annique blijven volgen. Uit wat ik al van de groep gehoord heb, mag duidelijk blijken dat Anneke Van Giersbergen ook zonder The Gathering haar mannetje staat.Roelhttp://www.blogger.com/profile/01949630957569593261noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-8619195647029495825.post-89443260656332646022007-11-23T09:31:00.000-08:002007-11-23T09:36:05.730-08:00Blogs (en andere hypes)Internet en hypes, ze horen samen als chocolade en koffie. En hypes zijn er om te laten passeren, tenzij ze door de tijd hun degelijkheid bewijzen. Zo kan chatten mij nog steeds niet boeien. Om te keuvelen zijn er andere en betere opties, te meer daar het geschreven woord zoveel meer ruimte voor verkeerde interpretaties laat dan het gesproken woord. Zelfs e-mail gaat voor de meeste mensen te snel om ook nog eens rekening te houden met formulering, grammatica en spelling! Hoe fout kan het dan gaan met chatten?<br /><br />Andere hypes heb ik wel leren appreciëren. <a href="http://www.myspace.com/" goog_docs_charindex="597">MySpace</a> en <a href="http://www.youtube.com/" goog_docs_charindex="618">YouTube</a> zijn websites die ik, net als miljoenen anderen, regelmatig bezoek. Hoewel er natuurlijk onnoemelijk veel onzin op deze sites staat, en vooral YouTube flirt met de illegaliteit wat betreft het respecteren van de auteursrechten, kan ik deze fora voor nieuw talent alleen maar toejuichen. De dinosaurussen uit de entertainmentindustrie bekijken deze evoluties natuurlijk met argusogen: nooit is de afstand tussen degene die iets creëert en zijn of haar publiek zo klein geweest, waardoor hun positie in vraag gesteld wordt. Maar op zich gaat het voor mij om een positieve evolutie, waarbij artiesten van allerlei pluimage hun werk kunnen verspreiden zonder hiervoor afhankelijk te zijn van andere actoren.<br /><br />Tussen de hypes die ik aan mij laat voorbijgaan en deze die ik omarm, bevindt zich het blogfenomeen. Wat bezielt iemand in godsnaam om zijn of haar zieleroerselen kenbaar te maken aan de wereld? En, meer nog, wat bezielt iemand die zijn tijd spendeert aan het lezen van dit alles? Over dit laatste kan ik, wat mezelf betreft, kort zijn. Het lezen van blogs zal nooit mijn favoriete bezigheid worden. <a href="http://dromenvanavalon.blogspot.com/" goog_docs_charindex="1749">De blog van mijn jongste zus</a> lees ik weleens en soms kom ik via Google in mijn zoektocht naar informatie op een blog terecht, maar daarmee houdt het op. Er zijn ontelbare blogs die, laat ons eerlijk wezen, niet allemaal geweldig zijn. Blogs lezen lijkt mij vaak gewoon tijdverspilling.<br /><br />Maar zelf een blog schrijven is een andere zaak. Nee, de algemene kwaliteit van het blogfenomeen zal er niet meteen mee opgekrikt worden. Maar ik vind het wel leuk om af en toe wat te schrijven: over een film die ik zag, een nieuwe muziekgroep die ik ontdekte, een toffe website die ik bezocht of handige software die ik heb leren kennen. Of misschien wil ik binnenkort wel iets melden waar ik nu nog niet aan denk. De deur naar mogelijke thema’s en onderwerpen staat momenteel wagenwijd open.<br /><br />Liefhebbers van smeuiige details uit andermans privé-leven suggereer ik echter om verder te zappen naar een volgende blog: deze zul je hier vruchteloos zoeken. Huwelijksperikelen, familiekwesties en weet ik wat nog allemaal: je zult het hier niet meteen vinden. Wel wil ik hier vermelden dat mijn vrouw haar eigen stekjes op het internet heeft. Als je dus geïnteresseerd bent in haar activiteiten, kan ik je alleen maar aanraden om daar eens een kijkje te nemen:<br /><a href="http://www.stem_en_klankbeleving.short.be/">http://www.stem_en_klankbeleving.short.be/</a><br /><a href="http://www.schilderijenvandeziel.short.be/" goog_docs_charindex="3041">http://www.schilderijenvandeziel.short.be/</a><br /><br />Je zult hier binnenkort wel meer links vinden. Alles is met alles verbonden, en het internet is een perfecte toepassing van dit principe. Meer dan welk medium ook, daagt het internet je uit om niet enkel in je eigen wereldje te vertoeven, maar ook eens over de muur te kijken. Hiertoe wil ik mijn eigen, kleine steentje bijdragen.Roelhttp://www.blogger.com/profile/01949630957569593261noreply@blogger.com2