zaterdag 1 november 2008

Halloween in Haacht

Verkleedpartijtjes en uitgeholde pompoenen hoeven niet voor mij, maar voor horrorliefhebbers heeft Halloween wel een groot voordeel: het is de perfecte gelegenheid om enkele horrorfilms uit de kast te halen. Vooral onze commerciële zenders hebben dit jaar weer hun best gedaan. Bij VT4 speelden ze op veilig: de keuze viel op twee onverwoestbare klassiekers. De avond werd ingezet met The Sixth Sense, het meesterwerk van M. Night Shyamalan. Daarna volgde A Nightmare On Elm Street, de film waarmee indertijd Wes Craven weer meetelde als horrorregisseur en die voor enkele acteurs het begin betekende van een succesvolle carrière, denk maar aan Robert Englund en Johnny Depp(!). De programmatie van 2BE getuigde daarentegen van meer durf door te opteren voor enkele recentere films die niet meteen mikken op het grote publiek. De avond werd nog braaf en ludiek ingezet met de horrorkomedie Scary Movie 3, maar daarna was het – letterlijk – bloedige ernst. Ook hier dook trouwense de naam van Wes Craven op: The Hills Have Eyes is één van zijn vroege films, maar 2BE vertoonde de nieuwe versie in een regie van Alexandre Aja. In tegenstelling tot andere recente remakes van horrorfilms uit de jaren 70 (The Omen, The Texas Chainsaw Massacre,...) slaagt Aja wél in zijn opzet: zijn versie kan wat mij betreft moeiteloos naast het origineel staan. Na middernacht werd de kijker nog vergast op SL8N8: efficiënte Hollandse horror met internationale allures.

Maar de echte liefhebber blijft op zo'n avond natuurlijk niet thuis. Je kunt in je eentje TV zitten kijken, maar het blijft een feit dat films nog altijd het best tot hun recht komen in een donkere zaal op een groot scherm. Studio 2000, het gemeenschapscentrum van Haacht, heeft al jarenlang de traditie om de avond van Halloween uit te pakken met een passend programma. Dit jaar was het niet anders. En net als de voorbije jaren was ik van de partij.

In Haacht hoeft het niet altijd ingewikkeld en hoogdravend te zijn, met exclusieve avant-premières of gasten met welluidende namen en zo. Nee, ze hebben daar gewoon twee filmzalen en in beide vertoonden ze dezelfde twee films, alleen in een andere volgorde. Je kon dus kiezen tussen The Strangers en Mirrors, of Mirrors en The Strangers. Ik koos voor de laatste optie.

De voorbije 10 jaar was er één grote trend in horrorland: de interessantste producten kwamen uit het oosten. Het Japanse Ring (Ringu) uit 1998 zette iets in gang dat nog lang niet ten einde is: westerse kijkers raken vertrouwd met de oosterse genrecinema en blijven zich verbazen over de inventiviteit van filmmakers als Takashi Miike (Japan) of Chan-wook Park (Zuid-Korea). Het vervolg kun je raden: de filmmakers verkassen naar Amerika en/of de meest succesvolle Aziatische films krijgen een Hollywoodbehandeling. Zo ook met Mirrors, een Amerikaanse remake van het Zuid-Koreaanse Into The Mirror (Geoul sokeuro), gemaakt door – wat een toeval! – Alexandre Aja.

Laten we beginnen met het slechte nieuws: Aja's The Hills Have Eyes was weergaloos; zijn Mirrors is gewoon degelijk. Dat krijg je als je met je vorige film zo'n huizenhoge verwachtingen geschapen hebt. Maar het blijft wel een beter dan gemiddelde horrorfilm. Kiefer Sutherland speelt een ex-politieagent die genoodzaakt wordt als nachtwachter in een afgebrand grootwarenhuis te gaan werken. Het gebouw herbergt heel wat spiegels, waarachter zich meer schuilhoudt dan je zou vermoeden. Het is niet de eerste keer dat in een film spiegelbeelden er een eigen leven op na blijken te houden of dingen weerspiegeld worden die er schijnbaar niet zijn, maar het gegeven wordt hier op een enge, spannende en bij momenten ook behoorlijk bloederige manier uitgewerkt. En het einde is er echt eentje om van te smullen!

De tweede film van de avond was van een heel ander kaliber. The Strangers, dat met Liv Tyler ook al een grote naam in de aftiteling had, is gebaseerd op waar gebeurde feiten: een koppel overnacht na een feest in een vakantiehuis en wordt belaagd door onbekenden. Het begint allemaal onschuldig met een meisje dat aanklopt en vraagt naar iemand die er helemaal niet woont, maar gaandeweg beseft het koppel dat ze als ratten in de val zitten. Net als in The Blair Witch Project herbergt elk geluid een dreiging en wordt de gruwel opgebouwd door kleine, schijnbaar onbetekenende details.

Meermaals moest ik denken aan het Franse Ils (Them), ook al gebaseerd op feiten, waar eveneens een koppel in een afgelegen huis belaagd wordt door iets of iemand die ze amper te zien krijgen. En ik wil je uiteraard niet het einde van deze films verklappen, maar laat me stellen dat ze je niet meteen vrolijk maken. Ze maken vooral duidelijk dat het grote gevaar meestal niet afkomstig is van gedegenereerde psychopaten of andere monsters (in de letterlijke of figuurlijke zin van het woord), maar van heel gewone, onopvallende mensen die je zonder problemen bij je thuis zou uitnodigen.

“L'enfer c'est les autres”, zei Sartre al, of hoe horror soms ook behoorlijk realistisch is en iets te vertellen heeft.


2 opmerkingen:

MorganMagic zei

mmm The Strangers lijkt me dan niet meteen iets voor mij, of wel?

'leuk' dat je zo'n 'fijne' horroravond had!

Anoniem zei

toffe blog, ik kom helemaal in de sfeer!
ikke