H (2)

Ooooh...! 't Is gedaan. Na ongeveer een half jaar repeteren is “H – Waterstof in concert” alweer achter de rug. Het is bijna zoals met een huwelijk: maandenlang tref je alle voorbereidingen; de nacht nadien kruip je dan in je bed en is alles gepasseerd. Wij hadden in elk geval een voldaan gevoel, en naar de reacties tijdens en na het concert te beoordelen, heb ik de indruk dat ook het publiek ervan genoten heeft.

We gaven een stevige aftrap met het ritmische Ramaganana. In navolging van Urban Trad en andere Ishtars wordt ook dit lied van het Nederlandse Treble (gedeeltelijk) gezongen in een onbestaande taal. Het publiek was meteen mee. De percussie, die de oorspronkelijke versie zo typeert, lieten wij achterwege, maar ik denk dat de gitaar en de stemmen ook mooie ritmes creëerden.

De frontvrouw kende haar pappenheimers en ze wist dat haar gitaristen ook wel eens graag zouden uitfreaken. Meermaals heeft ze ons immers tijdens repetities vriendelijk tot de orde moeten roepen. Maar we kregen na een viertal nummers ons moment en mochten loos gaan tijdens een instrumentale versie van Fleetwood Macs Black Magic Woman. Iedereen is op zijn of haar beurt wel aan bod gekomen. Met een a capella-versie van After The Goldrush (Neil Young) konden de vier hemelse stemmen voluit bewijzen wat ze waard waren en kregen de muzikanten een korte rustpauze.

Intussen trachtten we een mooi evenwicht te bewaren tussen emotie (denk aan Randy Newmans Feels Like Home of John Hiatts Have A Little Faith), ambiance (zoals onder meer bij Black Horse And A Cherry Tree van KT Tunstall) én humor. Voor Meneer De Psychiater (uit Schreeuw Het Uit, een muzikaal project met chronisch zieke patiënten) en Swimming In The Pool van The Radios werden zelfs allerlei attributen aangedragen: doktersjassen, roze brillen, zwembandjes, zwemvinnen, badmutsen,... Het oog wil ook wat, niet?

De organisatie verliep vlekkeloos. Niet altijd kun je als muzikant gewoon ergens aankomen, je instrument uitpakken, soundchecken en beginnen spelen. Maar alles was perfect georganiseerd: van licht en geluid tot de aankleding van de zaal en voorzieningen voor drank en versnaperingen. Het moet gezegd: heel wat mensen hebben vrijwillig hun steentje bijgedragen. Ik durf zelfs niet beginnen op te sommen hoeveel helpende handen er die dag waren, maar 't waren er vele. Bedankt, allemaal!

Maar de grootste pluim gaat naar de initiatiefneemster! Ik herinner me hoe zij en ik op een zomeravond op haar terras de eerste plannen maakten. We hadden elk een stapeltje CD's en we brainstormden over hoe we het allemaal zagen. In de maanden nadien werden medemuzikanten en -zangeressen gezocht en raakte de groep voltallig. Haar echtgenoot nam de praktische kant van de organisatie voor zijn rekening. Ondertussen zorgde haar aanstekelijk enthousiasme ervoor dat iedereen 100% van zichzelf gaf om er het allerbeste van te maken.

En nu is 't dus gedaan. Maar de vriendschap en de mooie herinneringen zullen blijven. Voor hen die nog wat willen nagenieten, of voor hen die er niet bij waren maar toch de sfeer willen opsnuiven, staan er intussen leuke foto's online. Veel plezier ermee, en tot een volgende keer!